We lopen over het strand met goede vrienden, ze zijn 50 jaar getrouwd en dat is een hele mijlpaal. Al gauw lopen manlief en de bruidegom met elkaar en ik met de bruid van vijftig jaar geleden. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar vroeger en vraag naar hun ontmoeting. Ze begint te lachen, de zee komt af en toe bijna bij haar voeten en we springen omhoog op het strand.
Herinneringen….….
"Ja dat is eigenlijk grappig, ik wilde een lange blonde zeeman. Ik had dat beeld in mijn hoofd en mijn broer ging met een reis naar Noorwegen en vroeg of ik mee wilde. In de bus was hij daar; niet lang en ook geen zeeman, maar we hadden een prachtige vakantie. We konden goed met elkaar praten en hij hield van foto's maken.
Zo is het verder gegaan. Toen we terug waren, wilde ik het contact vasthouden en vroeg of hij mooie kiekjes had. Nou dat bleek, echt heel mooie herinneringen had hij vastgelegd en die stuurde hij naar Rotterdam. Hij bleek een gezellige familie te hebben.
De eerste keer op Texel verdween mijn angst om zover weg te gaan wonen als sneeuw voor de zon. Er kwam een schattig huisje vrij en we namen de stap. "Ja, het was roetkoud. Ik had een korte jurk aan, best wel hip, en een bontjasje en mutsje geleend."
1969 was een mooi jaar, ik was pas acht, maar zie nog mijn vader enthousiast vertellen dat er iemand op de maan zijn stappen had gezet. Het is het jaar van Yoko Ono en Lennon die streven naar vrede in hun bed in het Hilton, het jaar waarin de vrouwenbeweging wordt opgestart. Een heugelijk jaar, manlief is altijd vol lof over 1969. Feyenoord won toen de landstitel en de KNVB beker. Dus in Rotterdam was er ook zeker feest.
Ik had een korte jurk aan, best wel hip
"Zal ik jullie bij deze mijlpaal nu eens op de kiek zetten?", vraag ik. Ze poseren blij en we gaan terug naar het paviljoen voor koffie en taart. Als we aan het tafeltje zitten, vraagt ze aan de bruidegom: "Hoe was dat ook alweer?" "Ja, we gaan af en toe ook naar het Alzheimer Café, mijn geheugen laat me regelmatig in de steek." Ze zegt het lachend, maar er zit natuurlijk een wereld achter. "Ik ben nu ook mantelzorger en probeer de herinneringen levend te houden", zegt de bruidegom en ze genieten van hun taart.
Liefde op zijn langst, in de mooiste zin van het woord…