Koek en zopie bij de gestrande Hunte
De Hunte, 71,5 meter lang, varend onder Antiguaanse vlag en met een Fillipijnse bemanning aan boord, had in Szscin in Polen 1450 ton lijnzaadschroot (verwerkt vlaszaad) geladen en was onderweg naar een haven nabij het Engelse Plymouth, toen het vrijdag 29 december 2001 tijdens een zware storm ter hoogte van Den Helder in de problemen kwam. Kapitein Ruben O. Olivares vertelde naderhand dat de motor van 800 pk niet was opgewassen tegen de storm. "De wind duwde ons langzaam richting het eiland."
Het schip was een prooi voor de windstoten, die in buien opliepen tot kracht twaalf. In de hoop dat het schip op eigen kracht op koers kon blijven, greep de sleepboot Waker van de Kustwacht die bij slecht weer op zee is, niet in. Toen de Hunte de kust steeds dichter naderde, riep de kapitein alsnog sleepboothulp in. De zware Zeus van Smit Tak stoomde op naar Texel, maar op dat moment voer de coaster al in water dat te ondiep was voor de sleper. Ook de kleinere sleper Zeus van rederij Waterweg die later ter plekke was, kon de Hunte niet op sleeptouw nemen.
Reddingboot Dorus Rijkers kwam in de golven van meer dan tien meter hoog niet aan hulpverlening toe. Ook de heli van de Kustwacht was paraat, maar was in het noodweer niet in staat een verantwoorde actie uit te voeren. Bovendien was het ergste gevaar geweken. Olivares: "We wisten dat we op het schip veilig zaten. In Engeland laten we het wel vaker droogvallen op een zandbank, om met hoog water weg te varen." Desondanks was de bemanning op het ergste voorbereid. Reddingsvesten en ander overlevingsmateriaal was klaargelegd.
Het nieuws ging snel, velen zagen vanaf de duinen hoe de hulpeloze kolos, die volledige boordverlichting voerde, steeds dichter naar de kust dreef, om rond 20:00 uur te stranden. "Het schip rammelde over de banken, tolde in het rond en ging vreselijk tekeer", vertelde hulpstrandvonder Klaas Uitgeest.
Onder invloed van de hoge vloed (door storm en springtij was de waterstand 1:80 boven NAP) werd de Hunte hoog op het strand geworpen. Toen rond tien uur de storm iets was geluwd en het water een eind was gezakt, verliet de bemanning het schip per touwladder, waarna ze werden opgepikt door reddingboot De Zalm. Die bracht de drenkelingen in drie groepjes aan land.
Gehuld in warme dekens werden de bemanningsleden van de reddingmaatschappij met de truck van de KNRM overgebracht naar het reddingboothuis in De Koog. En vandaar naar een pension van één van de bemanningsleden. Met tevredenheid omschreef de KNRM de reddingsactie als "eentje uit het boekje".
De wind duwde ons langzaam richting het eiland.
Texelaars, toeristen en zelfs dagjesmensen van de overkant namen rond de jaarwisseling een kijkje bij de hulpeloze Duitse coaster. Henk Jan Klok, Arnold Kaercher en vrienden beseften dat het gestrande schip een bezienswaardigheid van formaat zou worden. De ochtend na de stranding openden ze in alle vroegte een koek en zopieterras "Huntezicht". In de warmte van een houtskoolvuurtje gingen warme chocolademelk, glühwein, worst en andere versnaperingen grif van de hand. De winst zou ten goede komen aan het Tesselhuus.
In de loop van de dag werd het er steeds drukker. Veel kijkers, maar ook kranen, shovels en ander materiaal om sleuvel te graven en de lading van boord te halen. Met een geïmproviseerde installatie werd het schip van z'n lading ontdaan, om het vlot te kunnen trekken. Vrijwel onafgebroken werd er gewerkt, uiteindelijk lukte het de bergers de Hunte in de nacht van 8 januari 2002 van het strand te slepen.
De bergingsoperatie, de reparatie van het schip en de nasleep hadden dermate veel problemen opgeleverd, dat de eigenaar van de Hunte in gebreke bleef en beslag werd gelegd op het schip, dat in Rotterdam aan de ketting werd gelegd. Maritiem en Juttersmuseum Flora hield onder meer een boei over aan de stranding. "Huntezicht" leverde het Tesselhuus uiteindelijk €9000,- op. De reportage over de stranding leverde verslaggever TC-Gerard Timmerman bij de Prijs voor de Nieuwsbladjournalistiek een eervolle vermelding op.
