We zitten in de auto met een rouwvlaggetje, de stoet is lang en we maken een laatste gang over de haven, waar een nieuwe kotter de vlag half in de mast heeft. Het is indrukwekkend, nieuwe techniek, mooi geschilderd, alles up to date, maar tevens triest, want hetgeen je zo lief had zeg je vaarwel.
"Geloof jij in een leven hierna Jozien?", vraagt de nieuwe schipper en oud-bemanningslid van onze eigen kotter, naast me. Ik kijk hem aan en knik. "Ja", zeg ik bevestigend en retourneer de vraag ."En jij Richard?" Even is het stil en dan begint hij te vertellen, ervaringen, gevoelens, geloof. Een jongen die zijn hart lucht, die in zijn korte broek en moderne bril me aankijkt en zijn gevoel laat spreken.
"Ik vind ook dat we er daarom hier op aarde er het beste van moeten maken", zegt hij. Dat beaam ik. "We moeten het leven vieren, zeker, maar er moet wel voldoende parkeergelegenheid zijn…", voeg ik toe. Richard kijkt me vragend aan en kijkt in de rondte bij de Begraafplaats." Nee, niet de auto's, er is plek genoeg aan de kant van de weg. Nee, ruimte om ons verdriet te parkeren, er bij stil te staan, te beseffen en daarna de tijd krijgen, de tijd nemen om het te verwerken. Dat is soms een worsteling, hoeveel mensen hebben er geen dierbaren verloren en voelen elke dag het gemis. Het kan vakantietijd zijn, maar daar heeft verdriet geen boodschap aan. Hebben we schouders om op te huilen? Hebben we tijd voor elkaar? Nemen we zelf de tijd om in de natuur te herstellen, te wandelen, te fietsen of gaan we weer over in de orde van de dag, van het leven hier op aarde?
Ik besloot gistermiddag om met de hond naar het grote strand te gaan, lopen, wind, koel water, even niets na alle enerverende, emotionele dagen. Als we voorbij alle mensen zijn, duiken we te water, een verademing… het koele zeewater en Souwtje naast me. Na een half uur ga ik liggen tegen de glooiing van de waterkant. Ik ben moe, de ogen vallen dicht, ik droom van alles, ik vaar, ik zie mijn moeder, Lisa, tranen over mijn wangen.
"Is that your dog? 'Een prachtige blonde blote vrouw buigt over me heen. Ik knipper en kijk verward door de tranen en zie Souwtje even verderop met een blote man in de golven. Een moment denk ik aan Adam en Eva, het paradijs, maar nee, Souwtje is levensecht. "Yes, that is my dog, she likes to swim", antwoord ik "Sorry, I fell asleep."
Ze kijkt naar me en ziet dat ik gauw de tranen probeer weg te frommelen. "You are OK?", vraagt ze en gaat zitten. We raken in gesprek, een lief gesprek. Ze komt uit Rusland en heeft een Engelse vriend, samen zijn ze een paar dagen op vakantie. Ze straalt, ze is verliefd en ik zie haar vol bewondering kijken naar de zee "It is like paradise here on the island, is it allowed to swim naked?" "Naturally", zeg ik…dit kostbare moment wil ik niet doorbreken….dank..