De kant langs
Buiten de boot
"Mag Bas een nachtje logeren?", vroeg onze dochter op een dag. De jongen die ze uit school had meegenomen naar huis had geen onderdak. Michelle had zich over hem ontfermd. Bas (niet zijn echte naam) had in zijn jeugd in meerdere kinderhuizen gewoond. De begeleiding die hij kreeg, verviel van de één op de andere dag toen hij achttien werd.
Maar op eigen benen staan pakte niet goed uit. Hij was door dure telefoonabonnementen, kopen op afbetaling, etc. in de schulden geraakt. Geen vaste inkomsten, geen begeleiding en geen onderdak, tamelijk uitzichtloos. Maar hij was aardig en deed geen vlieg kwaad. Het bleef niet bij één nachtje logeren. We konden het niet over ons hart krijgen hem op straat te zetten. Hij hield van muziek en sjouwde een enorme platenverzameling mee naar binnen. Zijn droom was een bestaan als dj.
Ook toen Michelle het huis uit ging om aan de overkant te gaan studeren, bleef Bas logeren. Om hem wat privacy te bieden sloeg ik aan het doe-het-zelven om op de zolder een eigen kamer voor hem in elkaar te knutselen.
Het was rond de kerst dat hij thuis kwam met een glimlach van oor tot oor. Zijn droom was uitgekomen. Hij had vast werk gevonden als dj. Er zat nog iets aan vast. Terwijl ik zo ongeveer de laatste schroef in de muur draaide voor zijn eigen kamer, volgde het tweede nieuwtje: het werk was in een après skihut in een ver wintersportoord.
Ik nam het nieuws met gemengde gevoelens op. Precies nu ik de kamer na weken knutselen eindelijk voor elkaar had, vertrok onze huisgenoot naar het buitenland. Maar ik deelde ook in zijn vreugde. Eindelijk kon hij doen wat hij wilde. Bovendien vonden wij het ook wel even mooi geweest.
Zo verdween Bas uit ons huis en uit ons blikveld. Maar niet voorgoed. Na het wintersportseizoen, stond hij weer voor de deur. Net als vóór zijn vertrek, zonder onderdak en vaste inkomsten. Zo betrok hij alsnog de zolderkamer. Dat herhaalde zich een paar keer. Maar het schoot niet echt op. Ik ging met hem naar het maatschappelijk werk en raakte in gesprek met andere instanties. Bas kwam in aanmerking voor begeleiding en schuldensanering. Een regeling met lusten, maar ook lasten. Maar ook na drie jaar weer een schone lei.
Hij moest er wel zijn handtekening voor zetten. Maar het vooruitzicht drie jaar onder curatele te staan benauwde hem dermate, dat hij toch maar niet tekende. In dat geval eindigde, zo hadden we vooraf afgesproken, ook zijn verblijf bij ons. Gelukkig had mijn broer op het erf nog een lege personeelscaravan waarin hij terecht kon. Toen het daar toch echt te koud werd, is Bas alsnog een poosje bij ons ingetrokken, om uiteindelijk naar de overkant te vertrekken. Het doet ons goed te vernemen dat hij zijn plek heeft gevonden en dat het hem goed gaat.
Het schoot door mijn gedachten toen ik van de herfst in het park iemand op een bankje zag slapen. Ik hoorde dat heel wat mensen en instanties zich met de situatie hebben bemoeid. Vooralsnog vergeefs, ook toen het steeds natter en kouder werd, sliep ze nog in de open lucht. Een oerwoud aan regelingen en instanties, maar toch buiten de boot gevallen. Gevoelens van machteloosheid en schaamte. Zoiets mogen we op Texel toch niet laten gebeuren. Gelukkig is ze sinds een tijdje uit het park verdwenen. Een paar eilandgenoten konden het niet meer aanzien en hebben zich over haar ontfermd. Ik hoop van harte dat ze daar de draad weer kan oppakken.
Gerard@texelsecourant.nl