Wat ik zeggen wou
Heeft U dat ook?
Dat het gedurende de afgelopen lange maanden u, net als mij, leek dat ik in buitenland verbleef? Hoorde en zag echt vreemde dingen, net of ik waande, op al die plekken waar ik normaal verbleef.
Bij de bakker hoorde ik steeds "fruehstuek"
En bij de slager prachtig Frans
En bij de Action, altijd druk daar
Had ik warempel nog wat sjans
Ze sprak japans, denk ik te weten
En antwoordde vloeiend met "Shogoen"
Dat was de Japanse naam van mijn paardje En Ik zei "sorry English, please" uit goed fatsoen. Maar het alllerergste dat ik te vaak zag waren al die kleine en grote honden. Van duur exotisch ras en van elk slag. Hun baasjes waren duidelijk stadse mensen. Zoals ze sjorden aan muilkorf, halsband, dikke riem. Ik hield het dan na een paar minuten meteen maar voor gezien.
Maar nu op maandag; het was weer markt. Was ik al vroeg daar weer eens bij. Kocht wat piepers en bananen. Er stond eindelijk geen lange rij. Sprak met Benno en zijn meisje, ze kochten bloemen en wat groen. Voor de Kerst en voor hun koters. Ik bedacht: "dat moet ik ook nog doen".
Hoe lang zal deze weldaad nu nog duren. Voordat het dorp weer uit zijn voegen puilt. Het deed me denken aan een schrijnend deuntje. U kent het vast wel, het heet: "Amsterdam huilt"
Rien Mast,
Den Burg