Kerstsfeer zit er goed in op herboren OSG
"Dit was een jaar geleden niet mogelijk geweest." Een opmerking van één van de gelukkige docenten van de OSG die de situatie treffend omschrijft. Woensdagochtend werden leerlingen door docenten verwelkomd met kerstliederen.
Het was een prachtig gezicht. De leraren, gekleed in kersttruien en/ of getooid met kerstmuts, zongen uit volle borst in een hoekje van de aula onder een grote kerstboom. De meeste leerlingen liepen de docenten straal voorbij, zoals dat hoort op die leeftijd. De één de hand voor het gezicht, een groep meiden giebelend, en een stoere tiener weet niet wat hij met de situatie aan moet en kijkt maar de andere kant op. Toch hebben ze allemaal wat gemeen als ze rond kwart over acht de trap in de hal oplopen: een glimlach op het gezicht.
Hoe anders was de sfeer een jaar geleden. Ouders waren boos, docenten liepen met de ziel onder de arm en ook bij de leerlingen was het plezier ver te zoeken. De resultaten waren niet goed en het oordeel van de Onderwijsinspectie was hard. Ondanks een berg aan verzet werk en hart voor de zaak kreeg ook Marcella Engbrenghof het tij niet gekeerd. Dat doet niets af aan haar kunnen, maar op een gegeven moment wordt een rollend steentje een lawine. En als het tegen zit, lijkt alles tegen te zitten. Ook op gezondheidsvlak zat het Marcella niet mee en de rector-bestuurder zit al even thuis.
Voor ik verder ga even een verduidelijking: dit is geen vingerwijzing of ook maar enigszins het voordeel zien in het feit dat er iemand ziek thuis zit. Het is het belichten van een situatie die aan de gang is. Ik kies de woorden zorgvuldig omdat ik weet hoe dit ook kan worden uitgelegd en ook ik weet dat de relatie tussen de OSG en de redactie vorig jaar ook niet op een hoogtepunt was. Maar die plooien waren juist gladgestreken voor Marcella thuis kwam te zitten.
Terug naar het heden. Van de sfeer van een jaar geleden is niets meer te merken. Kin omhoog, schouders naar achteren en een ontspannen voorkomen. Er wordt weer gelachen op de OSG en het voelt warm aan. In het middelpunt een stralende Corrie Eriks. Breed glimlachend word ik verwelkomd, ze heeft er zin in. Ook de andere docenten zien duidelijk niet op tegen het zingmomentje. Ze vinden zelf ook dat ze heel zuiver zingen en wie ben ik om daar iets tegenin te brengen. Aanstekelijk is het in ieder geval. Corrie benadrukt direct dat het niet haar idee is, maar het idee van Carla Schrama die eigenlijk al met pensioen was.
Alle lof naar Carla, maar Corrie is hier te bescheiden. Het is overdreven om haar een Kerstwonder te noemen, maar voor wat er dit jaar is gebeurd op de OSG verdient zij echt de credits. Met haar open blik en het vermogen om toe te geven als iets minder goed gaat, heeft zij de neerwaartse spiraal niet alleen weten te stoppen; ze heeft het omgedraaid. Er wordt positief over de OSG gepraat en de zon schijnt volop boven de school. In die positieve vibe is Corrie toch de eerste om aan te geven dat 'ze er nog lang niet zijn'. Als krant zullen we kritisch blijven als dat nodig is, maar schrijven we ook positief als daar aanleiding voor is en voor mij is Corrie - net als ik import - Texelaar van het jaar.
Job Schepers