Texel was een echt volleybaleiland
Een mooie gelegenheid om te volleyballen zonder bondswedstrijden en extra inkomsten voor het net opgerichte Tevoko. Het waren in 1969 twee gedachten achter de oprichting van Eilandcompetitie. Dinsdag 17 december wordt het 50-jarig bestaan gevierd.
Veel Texelaars vonden het destijds leuk om te volleyballen, maar lang niet iedereen zag het zitten om daarvoor geregeld met de boot naar de overkant te reizen om officieel bondswedstrijden te spelen. Toenmalige Tevokotrainer Fahner bedacht dat een eigen Eilandcompetitie wel iets zou zijn. Oud-voorzitter Theo van Asperen en oud-penningmeester Tjip Huisman werkten het idee verder mee uit, waarna de Eilandcompetitie ontstond die in het eerste jaar met 23 teams van start ging.
Bij de NeVoBo (Nederlandse Volleybalbond) waren ze aanvankelijk wat minder enthousiast over de 'wilde competitie' die op Texel dreigde te ontstaan, maar na veel overleg tussen Tevoko en de NeVoBo kwam er toestemming. De Eilandcompetitie zou daarna altijd de enige 'wilde volleybalcompetitie' in Nederland blijven.
In 1972 leek het er even op dat de belangstelling begon te tanen, waarna mannen als Wim Mets en Cees Duinker hun schouders onder de Eilandcompetitie zetten. Er volgde een bloeitijd. Een paar jaar later deden volgens André van der Vliet, sinds jaar en dag betrokken bij Tevoko en de Eilandcompetitie, gemiddeld 50 tot 55 teams mee en begin jaren tachtig zelfs meer dan zeventig teams. De wedstrijden konden soms tot na middernacht doorgaan. De bloeitijd was mede te danken aan de ingebruikname van sporthal Ons Genoegen in 1975. Vóór die tijd werd de Eilandcompetitie op tal van plekken gespeeld, na 1975 konden de volleyballers op drie velden tegelijk spelen. Het was destijds niet ongebruikelijk na een wedstrijd de kroeg in te duiken om vervolgens ergens aan het begin van de ochtend eens naar huis te gaan. André: 'Texel was een echt volleybaleiland. Het was destijds ook prachtig dat er een kantine bij Ons Genoegen zat, zodat je daar na afloop nog even gezellig met elkaar kon zitten."
Wedstrijden gingen soms door tot na middernacht
Samen met Piet Keijser vormde André jarenlang de wedstrijdcommissie. Bij hun afscheid in de jaren tachtig namen de heren op ludieke wijze het heft in handen door van tevoren alvast een cassettebandje met hun afscheid op te nemen. Vervolgens luisterden ze vrolijk met de rest mee hoe ze afscheid namen. De tribune zat in die tijden vol bij de prijsuitreikingen aan het einde van het seizoen.
Hofleverancier in die tijd was de RSG. Volleybal was ook populair op school, dus er werden nog wel eens wat leerlingen meegenomen voor de nieuwe aanwas. Kritiekpuntje was dat de mensen van de Eilandcompetitie nog wel eens achter de leraren aan moest zitten om de contributie voor de Eilandcompetitie te innen. De laatste jaren moet de Eilandcompetitie er wat harder aan trekken om voldoende teams op de been te houden, maar tot nu toe lukt het. Dit seizoen doen er dertig teams mee waarvan de meesten worden gefinancierd door een Texels bedrijf. "We hebben gelukkig altijd op veel steun van het bedrijfsleven kunnen rekenen."
De spelwijze is al jaren vertrouwd: op het linkerveld spelen de mannen, op het middenveld de gemengde teams (sinds 1989/1990) en op het rechterveld de dames. Bij de mannen mogen maximaal twee vrouwen invallen, bij de gemengde teams moeten minimaal twee mannen in het veld staan en bij de dames vallen geen heren in. Vroeger was er de spelregel dat maximaal twee competitiespelers van Tevoko in één team van de Eilandcompetitie mochten spelen, maar dat is wat losser geworden.
Kenmerkend aan de wedstrijden is dat het er allemaal gemoedelijk aan toe gaat, al wordt er vaak wel fanatiek op de punten gejaagd. Kees Slik zorgt er wekelijks voor dat de netten worden opgebouwd en de velden gereed zijn om te spelen. Willem van de Kamer, Leontine Verseput, Ed Witte, Tanja Huisman, Marc Meskers, Dick Blom, John Zoetelief en Kees Slik vormen de wedstrijdcommissie en wekelijks is er een team aan de beurt om zaaldienst te draaien.
Het jubileum wordt dinsdag gevierd met een handicaptoernooi waarbij de teams via loting aan elkaar zijn gekoppeld. Er wordt volgens Leontine Verseput van de jubileumcommissie tevens een groepsfoto van alle teams gemaakt. Dat gebeurde ook bij het 15-, 25- en 35-jarig bestaan. Na afloop krijgen de spelers een aandenken mee aan het 50-jarig bestaan van de enige toegestane 'wilde volleybalcompetitie' in Nederland.