De kant langs
Metamorfose
Ongewild beland je soms in een situatie waar je zó aangebrand van raakt dat je de neiging hebt er flink op los te gaan tetteren. Zodat de omgeving gezellig van je stemming kan meegenieten. Worden ze niet blij van. Even tot tien tellen, of…
Ik vermoed dat het iedereen wel eens overkomt. Bijvoorbeeld die zoon van gelovige ouders, die ten koste van veel ruzies en onmin het geloof van zich heeft afgeschud en zich de moraal van vrijheid, blijheid eigen heeft gemaakt. Hij trouwt en krijgt een prachtige dochter. Tijden veranderen, want op een avond stelt ze hem voor aan een jongen, op wie ze hevig verliefd is. Blijkt wel streng gelovig, de normen van zijn aanstaande schoonzoon staan haaks op de zijne. Probeer dan de lieve vrede maar eens te bewaren.
Of die redacteur. Werkte zich de hele week een slag in de rondte om te zorgen dat onze lezers een zo mooi en interessant mogelijke krant in de bus krijgen. Met mooie interviews, informatieve achtergrondverhalen, prikkelende artikelen en wat al niet meer. Slaat zijn echtgenote de krant open en keurt de artikelen niet één blik waardig en bladert direct door naar pagina 3. "Eerst effe kieke wie d'r dóód is hoor." Na een vermoeiende week was dat voor deze collega de druppel.
Die middenstander die wéér die vervelende klant aan de balie krijgt. Steeds doet hij zijn uiterste best om de man tevreden te stellen, gebeld met leveranciers, onderhoudsmensen en de serviceafdeling, werkelijk alles heeft hij geprobeerd. Maar altijd heeft deze klant wel weer wat te zeuren. En nou staat ie er weer. Je zou hem bijna een knal voor zijn harses geven.
Zoals ik, toen ik mijn mobiele telefoon had laten vallen, met als gevolg een barst in het wriefglaassie. Opsturen naar de fabrikant kostte net zoveel als een nieuwe. Een lokale techneut deed het voor de helft. Maar toen ik het toestel ophaalde en probeerde, werkte het geluid niet. Ik terug, de reparateur pakte het toestel begripvol aan en repareerde nogmaals. Waarna ik het weer ophaalde en opnieuw testte. Toen hij mij een dag later weer zag komen, zag ik zijn gezicht betrekken. Dat trok meteen bij toen ik als dank een fles Jutter achter mijn rug vandaan haalde.
Vorig week sprak ik zorgverleners. Met respect hoorde ik hun verhalen aan. Hoe ze van clïënt naar cliënt gaan en bij hen thuis ondersteuning bieden. Soms kunnen het echte lastpakken zijn. De verzorgsters hebben ook niet de hele dag de tijd, dus ik kan me voorstellen dat je daar wel eens knap sjagrijnig de deur uit stapt. Maar zo'n humeur kun je natuurlijk niet bij de volgende cliënt binnen stappen. Een ritje in de auto of op de fiets doet dan wonderen.
Keukens in een hotel of restaurant zijn ook berucht. "Net een oorlogsgebied", heb ik el eens horen zeggen. Werken onder tijdsdruk, gasten met specifieke wensen en een kelner of serveerster die in je nek staat te hijgen om de bestelling op te halen. "Schiet toch eens op!" Hannie Eshuijs, die tot voor kort (onder meer) in de keuken stond van Hotel Den Burg en nogal precies is, vertelde hoe echtgenoot Hans, die de maaltijden uitserveerde, het secure arrangeren van de gerechten op de borden, wel eens te lang duurde. Klanten mochten natuurlijk niets merken van die stress in de keuken. Daarvoor gebruikte hij de hal tussen de keuken en de eetzaal, wat ze het "Metamorfose-gangetje" noemden. Aan het eind daarvan klaarde Hans op en liep de gasten glimlachend tegemoet.
Ik gun iedereen een eigen "metamorfose-gangetje".
Gerard@texelsecourant.nl