Anders bekeken...
Ik heb een lantaarn mee en ben met Souwtje op weg naar Jan Ayeslag. Misschien heb je het rondje voor de strandopgang ook wel eens gelopen. Je kunt ook aan de kant van Den Hoorn de route beginnen. Wij lopen het vaak, het is een mengeling van Ierland als het mistig is, van de Veluwe als alle heide in paarse bloei staat, van wilde paarden die galopperen, van het Hoornder kerkje tot aan waterplassen waar het voor Souw heerlijk toeven is, van bunkers als stille getuige, van…..
Voor wie steek je een kaarsje aan?
Van littekens na geslagen wonden. Dikke krassen in de ziel van de mens. Want ja, daar aan het einde van het pad is het strooiveld met de bank. Hoeveel mensen zijn hier als as teruggekeerd? Ik weet het niet, maar het is talrijk. Vaak is daar een boeket als illustratie nadien achtergebleven.
Een dierbare uitgestrooid herdenken met een kaars, denken aan wat de persoon voor jou heeft betekend, je vader, je moeder, je zoon of dochter, een neef een nicht, een liefdevolle vriend, de buurvrouw, een patiënt, er zijn vele mensen die we in de loop der jaren met ons meedragen. Bij de een duurt het langer om het een plek te geven dan bij de ander. Het litteken gaat soms tot op het bot, en dan duurt de heling, de rouw pijnlijk lang.
Mijn vader, getekend door kamp en oorlogstrauma klom op de bunkers, hij had de fases na vele jaren doorlopen. Ongeloof, boosheid, verdriet en machteloosheid draaide op een gegeven moment naar acceptatie. Een aanvaarding en een besef: om verder te gaan met het leven. Hoe makkelijk had het anders kunnen gaan, een wond die niet heelt, een hart dat versteent en als een betonnen klomp, een bunker in de bloedsomloop, zijn plaats inneemt.
Deze week was ik op bezoek bij een lief echtpaar. Getekend door het verlies van hun zoon, hebben zij toch de weg en de kracht weer gevonden. Dat betekent niet dat hij vergeten is, nee, zeer zeker niet. Loslaten is heel wat anders dan vergeten. De emoties zijn weer heftig als zich iets voordoet wat de geschiedenis weer levend maakt. Voor hen steek ik een kaars aan, en voor hun zoon, voor mijn vader, voor mijn dit jaar overleden schoonvader, voor Lars, voor Ruud, voor Thea, voor Hennie, voor Ivar, voor Daan, voor de kleine Maud, voor Peter en tranen doven bijna die kleine lont.
Steek zondag of wanneer je maar wilt, een kaars aan om even stil te staan, de naam te noemen en de plek te verlichten in je hart…..
Loslaten is heel wat anders dan vergeten
Jozien