De kant langs
Subsidioloog
Mijn naam is Dirk Dukaat. Ik ben de zwager van Piet Snot. Ik bewonder hoe hij zich met hart en ziel inzet voor de ontmoediging van het toerisme. Maar het is vechten tegen de bierkaai. Het doet me pijn om te zien hoe, ondanks zijn inspanningen, er steeds meer mensen op die boot naar Texel zitten. Slecht voor zijn gezondheid.
Ik zit in een andere branche. Ik ben subsidioloog. Ik adviseer organisaties hoe zij voor projecten zoveel mogelijk geld binnen kunnen slepen. Zeer lucratief, met name voor mij. Van elke tien euro subsidie is er eentje voor mij. Zo heb ik de laatste jaren veel geld bij elkaar geharkt. Ik heb er zelfs een vakantiehuis van op Texel kunnen bouwen. Vond Piet trouwens niet leuk. "Weer vijf toeristen er bij." Ik heb maar niet verteld dat in deze villa met gemak negen bedden passen.
Ik denk niet dat het bij dat ene zomerhuis blijft. Vooral sinds de oprichting van het Waddenfonds klotst het geld tegen de plinten. Die lui zijn gek van Texel. Miljoenen hebben ze al hier naartoe laten stromen. Bijdragen voor tentoonstellingen, natuurprojecten en wat al niet meer. Nog peanuts vergeleken met de miljoenen voor de Prins Hendrikzanddijk.
Duinen aan de oostkant van Texel. Het klonk zó onwaarschijnlijk, dat ik dacht: dit gaat een hoop gezeur opleveren, maar ook bakken met subsidie. Want bij dat soort vernieuwende projecten werkt het zo: hoe absurder, hoe mooier. Als je maar een goed verhaal hebt. Dat naadloos past in de criteria voor de subsidie. Laat dat maar aan mij over. Als SAS (Senior Adviseur Subsidies) ken ik de voorwaarden als mijn broekzak. Voor de subsidieaanvraag schrijf ik het verhaal helemaal op maat.
Trots ben ik op de bijdrage voor de proef voor de teelt van kokkels op land. Briljant idee. Om dat verhaal geloofwaardig op papier te krijgen, vergde wel wat creativiteit. Maar het was de moeite dubbel en dwars waard. Zelden heb ik ergens zóveel plezier aan beleefd. Wel heeft het mijn huwelijk onder spanning gezet. Nachtenlang kon ik van het lachen niet in slaap komen. Ook mijn vrouw lag er wakker van, daarom sliepen wij een week apart.
Duurzaamheid, nog zo'n goudmijn. Die gele onderzeeër, als proef voor getijde-energie bij het NIOZ heeft me geen windeieren gelegd. Of de Slow Mill, de proef om met golven energie op te wekken. Gulden regel is wel: bij de start hoog van de toren blazen en de pers er bij. Maar daarna radiostilte. Zeker als het mis gaat. Zoals bij het Zilt Proefbedrijf. Zo'n verhaal lezen de subsidiegevers liever niet in de media.
Ik doe meer dan een paar formuliertjes invullen. Ik laat de subsidiejongens naar het eiland komen en zorg dat ze in de watten worden gelegd. Een tour over het eiland en een luxe diner. Met veel lokale producten op het menu. Dat doet het altijd goed. Wel een beetje oppassen met wat je die stadsmensen voorzet. Laatst verslikte iemand zich bijna in een stuk zeewier. Over de teelt van zeewier gesproken…
Eigenlijk wil ik nog één goeie klapper maken en dan met pensioen. Ik las dat het Waddenfonds nog een miljoen of acht beschikbaar stelt voor initiatieven op economisch en ecologisch vlak in het Waddengebied. Er is ook een subsidieregeling voor 'lokale innovaties'. En nog wel een paar. Voor wie tegen mijn provisie aanhikt: het Waddenfonds heeft ook een subsidieregeling voor advieskosten. Dus wie een idee heeft, het kan me niet gek genoeg... Mijn mailadres is bekend bij de redactie.