Tommy Wieringa leest voor uit zijn nieuwe boek, een verhalenbundel, bij Pauw. De schrijver van bestsellers als "De heilige Rita" geeft het moment weer dat hij ervaart als een keerpunt in het leven. Het dochtertje, puur als kinderen kunnen zijn, heeft in de ochtend opeens een sterke geur van zwavel uit haar mond. Dat voelt vreemd; hij associeert de geur meer met het oudere damespubliek.
Pauw vraagt of zijn kinderen ook lezen waarop hij instemmend antwoordt: "Ja natuurlijk, alleen zijn er niet zoveel goede kinderboekenschrijvers. Gorgels bijvoorbeeld van Jochem Myjer is beneden de ondergrens." Ik kijk sprakeloos naar dit gesprek en krijg eigenlijk een vieze smaak in mijn mond van deze arrogante uitspraak.
Gewend aan vieze adem bij zieke kinderen - knippertjes - in het ziekenhuis, bij mijn eigen kinderen met een zere keel en zieke volwassen patiënten die we in de wijkverpleging als eerste tegemoet treden, heb ik daar totaal geen moeite mee. Het hoort bij het leven. De zwavelverbinding van bacteriën, de geur is herkenbaar. Spoelen en drinken helpt bij tandenpoetsen en neemt deze geur ook vaak weer weg. De vieze smaak van Wieringa is blijvend. Toevallig kocht ik vorig jaar de combi van de Gorgels met het boek en ons kleine meisje is er gek op. Ze knuffelt de Gorgel en pakt het boek bij oma op schoot. Wat spreekt een kind aan? Ik las vroeger Pinkeltje en was gek op Thea Beckman. Marleen verslond de boeken van Paul van Loon en Hendrik lag met een zaklantaarn onder de dekens de Kameleon te lezen. Zeg het maar…. Soms wordt er kritiek gegeven die geen recht doet, zeker niet als broeders en zusters met hetzelfde doel: kinderen de liefde van het lezen bijbrengen. U kent het lied vast wel: "One love, one life, one need" van U2. "Did I disappoint you, or leave a bad taste in your mouth?' Voor mij de literatuur in de popmuziek. Een verhaal met humor doorspekken en met respect weergeven, is moeilijk. Het gebeurde in De Waldhoorn, daar was afgelopen zaterdag plaats voor prachtige verhalen in Tessels dialect. Verhalen met de ziel gebracht die voor mij de bovengrens aantipte. Een lach en een traan, zo herkenbaar, het verhaal van de moeder met MS waar ik jaren aan het bed kwam, de gruzige suutekoek die ZDH vereerde, de liedjes, allemaal gedragen met liefde en respect, tolerantie en acceptatie, geweldig! Trots als een... dat dorp, alle veren in kleuren als een Bonte Belevenis in jullie kont…..