Wat ik zeggen wou
Cultuurcoach "aan me hoela",
Met schrik las ik het bericht over het stopzetten van de werkzaamheden van Mariken Stoverinck als muziekdocent op de Texelse Basisscholen. In de laatste jaren dat ik in het onderwijs werkte, heb ik Mariken leren kennen als een zeer positief ingestelde, gedreven en bevlogen docente die vele leerlingen over de streep heeft getrokken aangaande muzikaliteit, durf, expressie en sociale interactie. Voor Mariken was er Mathieu Vulto die ook met veel verve en bezieling de kinderen op regelmatige basis onderdompelde in een heerlijke dosis "muziekplezier".
In het begin was het voor de leerlingen wennen, dat zingen en muziek maken met elkaar. Veel kinderen hadden last van de nieuwigheid dat je samen lekker kan zingen en muziekinstrumenten bespelen zonder dat je je daarvoor hoeft te schamen.
Toen Mathieu en daarna Mariken met hun werk op "mijn" school begonnen was zingen en muziek maken in de klas al jaren nagenoeg verdwenen. Kinderen kwamen meer en meer terecht in de boeken en achter beeldschermen. We wilden wel en hadden een muziekmap in de kast staan, maar in de praktijk werd die steeds minder gebruikt, net als dat handvaardigheid en tekenen naar de achtergrond verdwenen.
En, voor het eerst sinds vele, vele jaren werden er tijdens de jaarlijkse kerstvieringen bij ons op school weer echt hele mooie liedjes gezongen door de kinderen. Vol overgave. Mariken had er wekenlang met de kinderen op geoefend. Ouders, leerkrachten en natuurlijk vooral de kinderen genoten zichtbaar. Ook de "oproerkraaiers" zongen naar hartenlust mee.
In de bijna 25 jaar die ik voor de klas heb gestaan in het primair en voortgezet onderwijs heb ik de invulling van het onderwijs op het gebied van cultuur, expressie, kunstzinnige ontwikkeling zien verschralen. Zelf kreeg ik als kind, in de jaren '70 van de vorige eeuw, zang- en muziekles in de klas.
Op de "lagere school" leerden we zelfs nog blokfluit spelen en aan het eind van je lagere schoolperiode kende je een flink aantal hele leuke en mooie liedjes, die ik nooit meer zal vergeten. Daaruit vloeide voor mij voort dat ik op gitaarles en later op zangles ging en jaren in verschillende bandjes enorm veel plezier heb gehad. Niet alleen op Texel maar ook later, toen ik ging studeren in Amsterdam en Rotterdam. Muziek, zang, dans, verbindt, verbroedert, verzoent mensen. Je maakt er vrienden mee als je in den vreemde bent. Je overbrugt cultuurverschillen. Want (bijna) overal op de wereld maken mensen muziek.
Muziek is niet alleen fijn en gezond om te maken vanwege de sociale factoren of de boost die je krijgt van samen een mooi lied zingen of muziek maken. Het is essentieel voor de ontwikkeling van de hersenen van jonge mensen. Zelf zingen en muziek maken op jonge leeftijd zorgt ervoor dat je makkelijker leert lezen, schrijven en rekenen. Onderzoek wijst uit dat mensen met dementie enorm veel baat hebben bij het luisteren naar muziek en het zingen van liedjes van vroeger. Dat is echt geen nieuws meer.
Het schrappen van Mariken' s baan en haar werk laten vervangen door iemand met een vooralsnog niet nader omschreven taak als "cultuurcoach" is wat mij betreft dan ook een hele stomme fout. Alleen kinderen van ouders die het kunnen betalen en zelf de vreugde en het belang van muzikale vorming kennen komen straks nog in aanraking met muziekonderwijs. Wat een armoe.
Ik roep iedereen die invloed heeft in de Texelse politiek dan ook op om hierover de onderste steen boven te krijgen. Onzin dat de hierover gemaakte afspraken niet inzichtelijk te krijgen zijn.
Welke pannenkoek heeft dit in hemelsnaam bedacht? Cultuurcoach aan me Hoela!!
Marieke Mast