Goede herinnering jeugd in Den Hoorn
Geboren en getogen op Texel?
Ik ben in 1952 in Den Hoorn geboren. Gewoond op Klif 16 en in 1970 naar de overkant gegaan om te studeren. Ik kom uit een gezin van 2 jongens en 4 meiden. Vader Anne stamt uit een oud Texels Bonengeslacht en was begin vijftiger jaren boerenknecht bij Iwen Bruyn. Moeder Alie zorgde voor het gezin. Geboren in Lambertschaag, was zij in 1948 als dochter van kaasmaker Piet Haker op Texel gekomen. Opa en oma Haker woonden tegenover de melkfabriek en opa en oma Boon woonden in het middelste huisje van de Knoppenbuurt in de Herenstraat. Aan mijn jeugd in Den Hoorn heb ik hele goede herinneringen: jutten, kievitseieren zoeken, schaatsen op het vlak, hutten graven in de duinen, bollen pellen, bollen rooien. Camping Loodsmansduin was op een gegeven moment natuurlijk ook interessant. Daar kwam ik in 1966 mijn latere vrouw Hélène tegen. We trouwden in 1976 in Paramaribo. We hebben 4 kinderen en 6 kleinkinderen.
Wat voor werk bent u na de studie aan de overkant gaan doen?
Ik heb van 1970-1974 de bosbouw studie gedaan in Arnhem. De keuze voor die richting was ook beïnvloed door het werk van mijn vader die toen bij SBB werkte, onder meer als vogelwachter in De Geul, de Bollenkamer en de Westerduinen. Rentmeesterij, natuurbeheer, landschapskunde, houtproductie zat allemaal in de studie verweven. Maar mijn eerste werk was op Texel bij Tatenhove: stratenmaken! Daarna ben ik een tijdje in Midden-Zweden geweest en vervolgens een maand of drie in een Israëlische kibboets. Daarna naar Suriname om in het binnenland te werken bij Landsbosbeheer. Na onze terugkeer in 1978 werkte ik eerst bij Rijksdienst IJsselmeer Polders voor de bosaanleg in Zuid Flevoland en later het bosbeheer voor SBB in Oost Flevoland. Voor een samenwerkingsproject van SBB met de Javaanse bosdienst heb ik in 82/83 op Oost Java gewerkt. Daarna een paar jaar op het hoofdkantoor van SBB en sinds 1992 ben ik voorzitter van twee ondernemersorganisaties geweest: een voor houtoogst, houthandel en houtverwerkende industrie en een voor houtverduurzaming. Veel lobbywerk in Den Haag en internationale contacten met Europese organisaties. Laatste jaren met een accent op biomassa. Vanaf 2008 een voor Nederland nieuw keurmerk voor duurzaam bosbeheer geïntroduceerd: PEFC. FSC bestond al, maar het in de rest van de wereld grotere PEFC was in Nederland ondergewaardeerd. Dat is nu anders: bij overheden en in de bos- en houtketen is PEFC volledig geaccepteerd als gelijkwaardig keurmerk.
Het is hier op Texel al gauw Fon wie bei jee d'r ien?
Wat heeft u in het buitenland gedaan op het gebied van bosbouw?
Zweden was eigenlijk een ruim uitgevallen studiereis: bomen planten op de Noorse grens, bezoek van zagerijen en papierfabrieken, opleidingen, praktijktrainingen etc. In Suriname hield ik me bezig met het beheer van tropisch regenbos waaruit de marktwaardige houtsoorten reeds waren geoogst. We hadden een kwekerij om de kaalkappen te kunnen herbeplanten en ook om in bos met onvoldoende eigen hergroei te kunnen bijplanten. In Indonesië betrof het een plattelandsontwikkelingsproject. Proberen de lokale bevolking te motiveren om hout te halen uit aangelegde brandhoutplantages en niet te gaan kappen in het resterende bos op de berghellingen. Voorkomen en terugdringen van erosie was de belangrijkste doelstelling.
Wat is het belang van gecertificeerde bosbouw?
Onafhankelijke certificering volgens PEFC of FSC biedt de zekerheid dat het hout (of papier of biomassa) afkomstig is uit verantwoord beheer waarbij het bos als geheel in stand blijft. Er wordt niet méér gekapt dan er bijgroeit en er wordt rekening gehouden met lokale bevolking en de biodiversiteit. Het gebruik van producten met deze keurmerken helpt de boseigenaar zijn bos op de goede manier te beheren.
Vanwaar de keuze om terug te keren?
Het stond nooit op onze agenda maar een opmerking van mijn moeder, kort voor haar overlijden in juli 2015, maakte op een of andere manier de keuze voor Texel logisch. We kwamen toen vaak naar Texel om haar met broer en zussen te verzorgen en daarbij zei ze een week voor t overlijden: "Kees, je liekt wel weer hillegaar een Tesselaar". Toen niks mee gedaan, maar blijkbaar heeft dat gesudderd tot we in 2016 bespraken wat we na ons pensioen zouden doen. Dat werd toen terug naar Texel. En ja, natuurlijk naar Den Hoorn.
Hoe ervaart u de mensen op Texel?
Zoals andere Nederlanders. Misschien met wat minder stress dan in en om de steden in West Nederland en ook wat directer maar dat hoort bij 't platteland en Noord Nederland. Het is hier ook niet zo anoniem; 't Is al gauw "Fon wie bei jee d'r ien?" In het algemeen hebben Tesselaars veel waardering voor hun natuur en landschap.
Wat moet er vooral blijven zoals het is?
Het open landschap: geen hoge gebouwen, windmolens, schoorstenen en camouflerende beplanting. Niet al te ruimhartig zijn in het weer benutten van vrijkomende agrarische bedrijfsgebouwen. Kijk uit met de schaal van zonneparken.
Wat zou er op Texel anders mogen?
De huidige politiek wilde het nu eenmaal zo, maar ik hoop toch dat de toepassing van welstandseisen op een veel groter gebied van Texel alsnog kan gaan bijdragen aan het versterken van het Texelse karakter van gebouwen en hun locaties.
Wat verdient meer aandacht op Texel?
Het vinden van een goede balans tussen natuur, landbouw en toerisme. Landelijk en provinciaal beleid is van belang, maar ik geloof er meer in dat initiatief van onderop, vanuit Texel zelf, kan zorgen voor de vereiste draagkracht.
Hoe kijkt u tegen het toerisme aan?
Het is een gegeven dat Texel zich in een toenemende belangstelling verheugt. Daaraan grenzen stellen omwille van het behoud van de Texelse waarden is niet eenvoudig. Alles valt immers te bediscussiëren en staat of valt met effectieve handhaving. Ik waag te betwijfelen of het verstandig en/of nodig is om promotieactiviteiten te blijven uitvoeren. Is de mond tot mond reclame al niet sterk genoeg?
Volgende 'Eiland Van...'?
Wil de Wolf, een positief ingesteld mens met veel humor. Met het vaste clubje Bikkels zwemmen we het jaarrond door elke ochtend bij Paal 9.