"De Prins was onze beste tied"
Bovenop de nieuwe dijk van de Prins Hendrikpolder, ter hoogte van de Oude Molenkolk bij het gemaal is een herdenkingsbankje geplaatst voor Arie Vlaming en Annie Vlaming-Troost. Arie was van 1961 tot 1990 machinist van het watergemaal van de Prins.
Vanaf die tijd woonde de familie Vlaming aan de Molenweg, die later omgedoopt werd in de Amaliaweg. Op de dijk, daar waar het fietspad van de dijk naar beneden gaat de nieuwe duinen in, staat het bankje. Het biedt uitzicht op de Prins en op het Wad.
Het bankje is geplaatst op initiatief van de kinderen van Arie en Annie Vlaming, met medewerking van aannemer Jan de Nul. Het bankje is gemaakt door Novalishoeve. "Wij hopen dat er veel mensen gebruik gaan maken van dit mooie plekje om de weidsheid van het Wad en van de polder te bewonderen. Voor ons, kinderen van Arie en Annie Vlaming, is deze plek een bijzondere plaats, die ons herinnert aan een fijne jeugd op een heerlijke plek."
Bij zijn afscheid van Waterschap Texel in 1990 droeg Annie Vlaming dit gedicht voor:
Nadat hij jaren in land-, weg- en waterbouw ervaring heeft opgedaan. Vindt Arie in 1961 in de Prins Hendrikpolder een vaste baan.
Als machinist, steenzetter, polderwerkman nam men hem aan. En zo kon hij op 1 december beginnen gaan.
Van Ceres tot NIOZ heeft hij veel gaten in de dijk gedicht
Voor Arie als machinist was het eerste drama er al gauw. Want zoals ieder weet is Arie zeer plichtsgetrouw. We woonden zo ongeveer een week in de polder/Hij stapt zijn bed uit en kijkt door het raam van de zolder. Geeft een gil en roept: 'de Prins staat vol water!' Maar gelukkig: 't is de meeuwenkolonie,' zegt hij iets later.
Als steenzetter was hij steeds druk in de weer. Sjouwde manden vol stenen over de dijk, keer op keer. Nee er was toen daar geen tractor, auto of kraan. Dus alles moest op eigen kracht worden gedaan.
De oprit bij Ceres, de stenen rollaag boven de glooiing van de dijkkant. 't Moest alles alleen worden gedaan en met de hand. Ja, ook de basaltblokken niet te vergeten. Daar heeft hij heel wat voor moeten zweten.
Bij mooi weer werkte hij er, maar ook in de bitterste kou. En de vloed kwam in zijn ogen vaak veel te gauw.
Van Ceres tot bij het Nioz heeft hij veel gaten in de dijk gedicht. En ook de schade na de stormen vergeet hij niet licht.
Met kruiwagen, schiftijzer en straathamer was hij altijd paraat. Hij was er altijd, had een hekel aan te laat!
In de herfst als polderwerkman moest hij de sloten weer maaien. En dan kon het daarbij ook erg hard waaien. Er was daarbij ook eens een boer die vond. Het riet uit de sloot moest – al was het tegenwind – op buurmans' grond. 'Nee,' zei Arie, 't maakt me niet uit wat u ervan vindt. Ik moet hier maaien en ik gooi het voor de wind'
Als machinist heeft hij heel serieus zijn werk gedaan. Hij heeft veel water naar de zee zien gaan. Werd er door het weerbericht regen en/of storm gemeld. Dan was hij paraat en werden de motoren tijdig ingesteld. Want meldde de radio storm en verhoging. Reken maar dat de polder dan droog ging.
Zijn devies was: het water dat je vooruit al weg kunt halen. Daar kun je later nooit meer tegen malen. En liep het door de weersomstandigheden toch uit de hand. Stond soms het water bijna op het land. Kwam er wel eens iemand die dacht dat hij het water wel vlugger weghalen kon. Dan zei Arie geheid: 'wat let je, neem een emmer en doe het zelf man!'
Er is veel veranderd in deze 29 jaar. Alle polders op Texel bijeen weer Waterschap Texel zowaar. Je hebt collega's zien gaan en zien komen. En vandaag dus zelf afscheid genomen. Het gemaal ging van handbediening naar automaat. Daaraan merk je dat Vader Tijd rustig zijn gangetje gaat. Bedankt collega's en bestuurlijke heren. Ik hoop dat u van Aries verantwoordelijkheid en trouw iets mocht leren.
Mannen en vrouwen van buiten en binnen op het kantoor. De koffie is zo gezet en de deur staat open, hoor. Bestuur en alle leden van de personeelsvereniging bedankt voor de tijd dat er is samengewerkt. Dat heeft ook bij ziekte van Arie de band versterkt!
Annie Vlaming-Troost