Anders bekeken...
De edele delen….
Het is zondag stralend weer, we fietsten naar de katholieke kerk in De Cocksdorp. "Vrede verbindt" staat op de liturgie. Twee mannetjes op een gespleten bal die elkaar de hand reiken als illustratie voorop. In de mooie dienst geven we elkaar ook daadwerkelijk een hand. Een hartelijk gebaar… We zijn van verschillende clubs, maar eigenlijk streven we naar hetzelfde…
Dat was 50 jaar geleden ondenkbaar, liefdes strandden, geen rechterhand gegeven in het huwelijk van verschillende gezindten. Dan werd je aangetast in het heilige der heilige. Als we terug fietsen, praten manlief en ik nog na. Ik ben verrast over de mooie opgeknapte kerk, de gastvrijheid en het echtpaar dat het verwezenlijkt.
"Ik ken hem nog wel van het voetbal, bloedfanatiek en na de wedstrijd een hand, een pils, verhalen." Een mooi gegeven. Na de soep fietsen we naar het Texelveld, manlief is een beetje zenuwachtig. Oosterend is afgelopen seizoen kampioen geworden. Zit in dezelfde klasse als Texel en ze hebben goede hoop nu eens te gaan winnen. "Als dat maar niet op een teleurstelling afloopt", bromt hij wat in zichzelf. Hij krijgt gelijk; de Strenders komen pas na de eerste helft goed in het spel en hebben dan al 2-0 op de teller staan. Er is een hoop publiek, we proberen aan te moedigen, maar het mag niet baten. Naast me staat boekhouder, schaker en veteraan voetbal Piet Bakelaar, boer Mantje in zijn booster. "Het mist ze aan loopvermogen en de passes zijn niet zuiver. Alsof het om schaakzetten gaat", analyseert de kleine strateeg. "Ze zijn nog een maatje te klein, doen ondoordachte dingen. Alsof we naar een stel pinken staan te kijken die fladderen door de wei." Dan komen de wissels. Voor Texel een nummer 14 onwaardig. Hij schopt een aanvallende Strender neer, midden in het kruis. En langs de kant zijn de reacties niet van de lucht. Onsportief gedrag, jammer. Helemaal als je bedenkt dat ze met 4-0 voorstaan. Mantje reset de sfeer; "sportiviteit is ook omgaan met teleurstelling." Ik kijk hem aan en hij vertelt verder. "We speelden in Noord-Holland, uit, een zware klus. Spits Burger, gek op ijs, hadden we bij score een ijsco beloofd. Zo gezegd zo gedaan. Maar Burger, nog nat van de douche, was zich rennend voor de bus nog aan het aankleden, z'n broek op z'n hielen. Ik zat achterin met de ijsco's klaar, de buschauffeur trekt op en schiet vooruit. En daar belandt Burger met zijn blote reet midden op het koude vanille…oh …zonde…"
Jozien