De kant langs
In Memoriam
Iemand na zijn dood leren kennen. Het is mij wel eens overkomen. Bij het maken van een In Memoriam. Een uitzondering, want de meeste Texelaars die zijn overleden en waarover zo'n stukje over het leven van hem of haar in de krant is verschenen, kende ik wel. Maar in een enkel geval dus niet. Toen ik na zijn dood met nabestaanden in gesprek ging en foto's voorbij zag komen, kwam deze overledene voor mij tot leven. Niet echt natuurlijk, maar genoeg om een passend eerbetoon te kunnen schrijven.
Zo heb ik in de loop der jaren heel wat van die stukjes geschreven over overleden Texelaars. De aanleiding is in de regel triest, toch is het één van de onderdelen in het krantenwerk dat mij veel voldoening schenkt. Een verhaal dat recht doet aan iemands leven. Dat vertelt waar iemand vandaan komt, wat diens drijfveren waren, de omstandigheden of datgene wat hem of haar maatschappelijk actief, succesvol, prominent, markant, bijzonder of wat dan ook maakte.
De keus over wie wel en wie niet zo'n stukje in de krant komt is arbitrair. Eerlijk gezegd wegen we het hier niet op een goudschaaltje. Eenvoudig omdat er geen criteria zijn voor zijn. Maar als ik pagina 3 lees, dan zie ik doorgaans na één blik op de advertenties wel of er een In Memoriam in de pijplijn zit.
Eigenlijk verdient wat mij betreft iedereen wel zo'n stukje in de krant. Want is niet elk leven bijzonder? Kijk maar naar de mensen in je eigen omgeving. Je zou er een boek over kunnen schrijven. Ooit hebben we, in overleg met de uitvaartondernemer, wel eens een oproep gedaan in de krant. Maar het is nooit van de grond gekomen. Begrijpelijk, als nabestaanden heb je op zo'n moment wel wat anders aan je hoofd. Maar toch…
Er zijn kranten die van bepaalde prominenten een necrologie klaar hebben liggen. Wij dus niet. We leven voor een groot deel van krant tot krant en schrijven over het nieuws dat zich op dat moment aandient.
"Hoe werkt dat nou bij jullie, het schrijven van zo'n In Memoriam?, vroeg iemand mij laatst. Dat verschilt van persoon tot persoon. In dit vak leer je veel Texelaars kennen en weet je wel het nodige van ze. Soms hebben we ze geïnterviewd of zijn ze op andere wijze in de krant gekomen. Maar we gaan ook in gesprek met familie, vrienden, bekenden of andere betrokkenen. Op basis van al die informatie schrijven we het stukje.
"Maar heb je er ook zelf nog invloed op over hoe je in dit finale artikel in de krant wordt neergezet?", wilde deze Texelaar weten. Eigenlijk niet dus. Misschien wrang, maar het is geen Laatste Oordeel.
Je hebt ook mensen zoals Frans Pieterse. Voormalig uitbater van de Karseboom en muzikant. Bijzonder, markant, geliefd, memorabel, teveel om op te noemen. Als er iemand in aanmerking komt voor een In Memoriam dan is Frans het wel. Toen hij zijn eind voelde naderen, meldde hij zich bij de redactie. Hij zou zijn In Memoriam zo graag zelf nog in de krant lezen. Tja, wie zijn wij dan om geen gehoor te geven aan zo'n laatste wens. Frans was behulpzaam, op zijn sterfbed reeg hij anekdotes aaneen. Zo verscheen zijn bijzondere levensverhaal op 17 mei paginagroot in de krant en hing daarna prominent boven zijn bed.
Zoals beloofd heeft Frans het zelf nog kunnen lezen. Maar blijkbaar niet iedereen. "Waarom staat er over Frans geen In Memoriam in de krant?" Zo zit het dus.