De kant langs
Dagje Vlieland
Het scheepje stuitert door de golven, zeewater spuit omhoog en bezorgt de passagiers op voorsteven een stevige douche. In de stuurhut spreidt schipper Piet de Vries de armen, in een ultieme poging het schip meer stabiliteit te geven. Niemand hoeft te vrezen. Piet heeft al drie drenkelingen het leven gered, bij deze roerganger zijn we in veilige handen.
We zijn aan boord van De Vriendschap, op weg naar Vlieland. Een verrassing voor ons overkantse nichtje Julia en neefje Milan. Een avontuur en totaal andere beleving dan de luxe Texelstroom. Hier voel je dat je vaart en beleef je de zee van dichtbij. Nog indrukwekkender wordt het als we een kijkje mogen nemen in de stuurhut. "Kijk daar, een zeehond!", wijst Piet.
De dieptemeter toont de grilligheid van de zeebodem. Het ene moment twee meter, het andere iets meer dan een halve. Maar Piet, geholpen door een matroos, manoeuvreert het schip behendig door de geul en behoedt ons voor een stranding. De tijd vliegt, voor we het weten komt de steiger op de Vliehors al in zicht.
In de verte komt de gele Vliehors Express aangedenderd. Tjeerd, de chauffeur, vertrekt pas als hij aan boord een bakkie heeft gekregen. De Vlielander drijft met gespeelde rivaliteit de spot met Texel, op het mooie Vlieland kunnen we wat hem betreft het sjagrijn wel afschudden. Ik lees in het bandenspoor: "Wat de diepste indruk maakt werd door water aangeraakt. Door geen mens gestoord neemt de zee het laatste woord."
Gedichten staan al sinds 2004 in de banden. Elk jaar een ander. In 2013, na het overlijden van Vriendschap-pionier Sil Boon, een bijzonder eerbetoon aan deze Texelse paradijsvogel: "SIL zijn weg vrijgevochten een leven navigerend tussen eb en vloed. Te vroeg van je steiger vertrokken voor je laatste vaart." In de banden gekerfd door broer Maarten, ook al een poos niet meer onder ons.
In de truck verder toeristen. Achterop enkele vogelaars, er is opwinding over een bontbekplevier. Het gas er op, scheuren door die zandwoestijn. 22 vierkante kilometer, ongeveer de helft van het eiland. Gelukkig geen overscherende straaljagers en explosies, de Luchtmacht heeft blijkbaar ook vakantie. Verroeste tanks getuigen stil van hun aanwezigheid. We passeren het drenkelingenhuisje, tegenwoordig trouwlocatie.
Opvallend weinig auto's over zo ongeveer de enige weg. En geen grond- of andere transporten. Een contrast met de verkeers- en andere drukte bij ons. Hier domineert de fiets. Alsof we teruggaan in de tijd, wat ook geldt voor één van de twee tandems. De verhuurder in het dorp kan weinig met het haperende vehicel en heeft geen vervanger. Dus in plaats van één tandem maar twee elektrische fietsen, want trappen is niet zo besteed aan onze jonge gasten. De verhuurder doet het voor dezelfde prijs, da's fideel.
De rit gaat verder. Langs de reuring in het dorp en op de haven, langs de campings en vakantie- of tweede huizen en een welverdiende revitalisering op het strand. Onbewust taxeer ik andere bezoekers van het strandpaviljoen. Je weet het nooit, maar volgens mij zitten er heel wat hoog opgeleiden tussen. Vlieland is duidelijk de armoede voorbij.
Dan weer op de pedalen en na enig stevig doortrappen op die andere tandem, landen we alweer op het terras van het Posthuys. En na de rit met de VliehorsExpress zit zo'n dagje bij de buren er op voor je het weet. "Was het leuk?", vragen we aan boord. De blikken in de ogen van onze jonge gasten zeggen genoeg. En voor mij? Heerlijk, zo'n dagje onthaasten op Vlieland.