"Wie niet alles geeft, geeft niets"
Vertel iets over jezelf, je jeugd en je achtergrond.
Ik ben geboren in Amsterdam in een gezin met zes kinderen. Tot mijn 30ste heb ik daar gewoond, gestudeerd aan de ALO en als verpleegkundige gewerkt.
Mijn man Ronno heb ik op mijn drieëntwintigste bij de basketbalclub ontmoet en na zijn afstuderen aan de Academie van Bouwkunst zijn we naar Texel verhuisd voor het overnemen van het architectenbureau van Dhr. Alkema. Hier leven we inmiddels al 26 jaar samen in De Koog met onze twee zoons Miko en Eldin, en er zijn ook al twee prachtige kleinkinderen.
Wat voor werk doe je?
Ik werk deels voor het architektenburo Ronno Honingh en doe daar de administratie en financiën. Daarnaast mag ik af en toe bij het evenementenbureau De Zandbank helpen met het begeleiden van activiteiten op het strand en sinds een paar jaar ben ik doggysportcoach, met name SUPpen en bootcamp met honden. Het voelt voor mij trouwens niet als werk, maar als "mogen".
Wandelingen met Ronno en onze twee Aussies goud waard
Welke rol speelt sport in je leven?
Na het basketballen zijn we gaan roeien, eerst recreatief, later wedstrijden op de Bosbaan, en marathons door het hele land, zelfs het meer van Genève rond.
Na de verhuizing naar Texel, waar niet geroeid kan worden, begonnen aan triatlons tot drie keer de hele Ironman in Almere. Vervolgens ging ik duurlopen met als hoogtepunt de 60 én de 120 km van Texel.
Sport is dus belangrijk voor mij, gelukkig heb ik het kunnen doen met veel leuke mensen. Trainingen voor de triathlon met Simon Appel en Henk Stevens, 120 km trainingen met Andre Schoo en andere trainingen met Ronno zijn bijzonder geweest. Ik ben er dankbaar voor dit alles te hebben kunnen doen, en nog steeds te mogen doen, zij het in mindere mate, maar à la.
Wandelingen met Ronno en onze twee Aussies zijn ook goud waard.
Je hebt twee honden en traint honden. Vertel er iets over.
Het zó intensief sporten hield natuurlijk een keer op. Ik heb toen een opleiding tot therapiehonden begeleider gevolgd en aansluitend een Martin Gaus opleiding, destijds zonder een bepaald doel voor ogen.
Ik kwam in contact met Suzan Vlaming (Clinidogs) tijdens de therapiehonden opleiding en wij besloten samen te gaan werken. Ineens viel het muntje: sport...honden. Ik vind het ongelofelijk leuk om eigenaar én hond samen aan het werk te zetten. Niet zomaar bos in, riem af en lopen maar. Gebruik makend van het materiaal in het bos, laten wij bij de bootcamp de hond (en/of baas) oefeningen doen, waarbij moet worden nagedacht door hond én baas. Ook samen hardlopen met aandacht van en voor je hond, is inspirerend.
Het SUPpen versterkt de band tussen baas en hond doordat ze elkaar spiegelen en steunen, het vaak spannend is voor beide partijen, en door de één op één situatie, kunnen signalen van de hond goed opgepikt worden waardoor de baas bewuster wordt van datgene wat de hond laat zien.
Wat is je motto en wat betekent dat voor jou?
Mijn motto is: "Wie niet alles geeft, geeft niets". Een uitspraak van Jari Litmanen in een Ajax-magazine uit de jaren negentig. Deze hangt nog steeds, inmiddels enigszins vergeeld, op de muur.
Het maakt niet uit wat je doet, maar doe het met overgave en naar eigen kunnen en mogelijkheden. Ik denk dat ik zo ook leef, hoewel ik de laatste jaren wel eens mag passen van mezelf wat betreft intensiteit.
Iets over je vrijwilligerswerk in Hospice Texel?
Sinds een paar jaar ben ik vrijwilliger bij de Hospice. Ik vind het mooi dat we een hospice op Texel hebben. Helaas gaan we allemaal een keer dood en hopen we dat op een mooie manier te doen. De hospice kan hier een grote rol in spelen, met name voor de naasten, die niet meer hoeven te zorgen maar er gewoon kunnen zijn.
Ik zie mijn rol als het ware om onzichtbaar aanwezig te zijn en de naasten te ontzorgen.
Wat is je favoriete plek op Texel?
Strand en zee in mijn achtertuin op de vroege ochtendwandeling met Coona en Jutter. De openheid van het strand, het racen van de honden door de branding, de rust……..
Wat moet er op Texel vooral blijven zoals het is?
Het tien minuten lopen door bos en duinen en dan ondanks de drukte niemand meer tegenkomen, dát mag van mij zo blijven.
Wat zou er op Texel anders mogen?
Er wordt de laatste tijd regelmatig geklaagd over de vele toeristen. Natuurlijk is er wel eens overlast, maar laat hen genieten waarvan wij élke dag mogen genieten.
Waar kun je je op Texel over verbazen?
De discussie over de toeristenbelasting en het betaald parkeren bij strandslagen. Klinkt als: ten onder gaan aan je eigen succes. Texel is een uniek eiland en zou volgens mij gebaat zijn bij out of the box denken.
Wat verdient meer aandacht op Texel?
Betrokkenheid vanuit de gemeente en het meedenken mét organisaties die mooie evenementen willen organiseren.
Wie verdient een grote pluim op Texel?
Eigenlijk alle vrijwilligers in welke context dan ook.
Hoe kijk je tegen het toerisme aan?
Ik snap heel goed dat mensen hiernaartoe komen, wij lopen in het buitenland ook altijd op te scheppen hoe mooi ons strand is. Ja, er zijn drukke weken en dan vind ik het ook niet fijn om boodschappen te doen. Ha ha, dan laat ik Ronno dat doen.
Wat doe je over vijf jaar?
Ik hoop dat ik dan hetzelfde mag doen, regelmatig samen op pad met de camper en genieten van alles.
Dit alles onder het motto: "Leef alsof het je laatste dag is."
Wie zou je graag in een volgende 'Eiland Van...' willen zien?
Mijn collega Suzan Vlaming. Als gedragstherapeute heeft ze veel kennis van en grote passie voor honden, waar ik met bewondering naar kan kijken. Haar levenspad loopt niet over rozen en toch staat er een sterke vrouw die positief in het leven staat.