Anders bekeken...

Manlief in de rolstoel, uitgeschakeld door zijn hiel, heeft na 40 jaar werken moeite met zijn tijd. Ach ja, een boek lezen, tijdschriften, wat doet een patiënt zoal? Hij is het niet gewend. Alle dagen, alle uren waren benut in zijn leven, tot nu toe. In de vrije week was het of vakantie of kerst.

Lummelen…..

Hij voelt aan zijn kuiten en kijkt misprijzend naar me. "Theezakjes, niks voor mij dat stilzitten", moppert hij. Als er bezoek komt van de vissermannen wordt er Latijn gesproken in de tuin. Die taal brengt even de lach op zijn gezicht. Mentaal heeft het zeker zijn weerslag. Hij ziet mij in de rondte vliegen, om hem en de entourage binnen de perken te houden.

De tuin vraagt zijn aandacht, de boom hangt vol met kersen, dus rol ik de stoel af en toe naar buiten. "Lummelen schijnt gezond te zijn", probeer ik. "Gewoon eens even niets doen, een soort vakantiegevoel creëren en beseffen wat er om je heen vliegt en bloeit." Hij knikt, maar ik zie aan zijn ogen dat hij er niks van meent. Hij brult naar de vogels: "Kssst, kssssst…" Hij klapt in zijn handen, de kersen wil hij lekker zelf opeten. Het liefst had hij de klompen aangetrokken en de trap opgeklommen.

Souwtje komt met de bal aan. "Nee Souw, ik kan niet voetballen", wimpelt hij haar af. In een ogenblik klim ik uit de boom, rij ik hem vrij en pak de bal van Souwtje. "Oh, maar je armen mankeren niets!", roep ik en gooi tegelijkertijd de bal met gang op hem af. In zijn keepersreflex vangt hij en kijkt me aan. "Kom op, gooien!", moedig ik hem aan. "We zitten niet in het Verpleeghuis." En ja hoor, we knijteren de bal zo hard als we kunnen naar elkaar toe door de tuin. Souwtje springt ertussen, een leuk spel zie ik haar denken, en als Air Bud vliegt ze door de lucht om hem tussen ons af te pakken.

"Dit heet lummelen", roept manlief opgetogen als ze de bal in haar bek weet te vangen. "Ja, ja. Nou wij dames lummelen niet. Wij houden vol en al is het in de verlenging, we bijten ons vast in de tegenstander." Zag u het woensdagavond? Als een hecht team vechten met elkaar. Niet zeuren met een wissel. Nee, doorgaan tot de mogelijkheid zich voordoet. Een streep vanaf 20 meter, wauw. Waar Miedema nog net de hand van de keepster vond en de lat, daar vond de bal nu de hoek, het net.

Waar onze Sari als een leeuwin haar welpen verdedigt, zo was daar het schot van Groenen, de bevrijdende witte lach. Manlief veerde omhoog van de bank en brulde bevrijdend: "Ja, Ja! Zondag gaan we het zien, zoekt u de oranje vlaggen maar klaar, we gaan het opnemen tegen de Verenigde Staten…. Heus waar!

Als een hecht team vechten met elkaar

Jozien