De kant langs
Bloedheet
Tjonge, wat was het warm! Zo vroeg in het seizoen was ik er nog niet op voorbereid. De zwembroek uit de mottenballen, de luiken dicht, smeren en naar het strand. Zuid-Europese taferelen.
Ook in de raadszaal trouwens. Oververhitting bij het aanhoren van die tenenkrommende besluitvorming van de raad over de verhoging van de toeristenbelasting en het verbod op het verplaatsen van spookbedden. Dat zijn bedden die wel op papier bestaan, maar niet in het echt. Je kunt er dus niet in slapen, maar wel van wakker liggen. Zoals Kees Schumaker van Bispinckhof aan de Pontweg bij de Koog.
Hij heeft er een hele zooi, een erfenis van de in de jaren zeventig afgebrande sleep-in Klabam. Dat "jeugdhotel" was niet veel meer dan een hok vol met matrassen waarop hippies met elkaar de koffer indoken. Toen kwam er van slapen ook al niet veel. Klabam is nooit herbouwd, maar die donzen matrassen werden hun gewicht in goud waard. Tienduizend euro per stuk, heb ik gehoord. Kees en Cees (Hooijschuur, die ze zou overnemen) doen nu geen oog meer dicht.
Maar goed, het was dus warm. "Maar echt niet voor het eerst hoor. In 1995 ook. Toen was ik op Texel en was het ene ganse week lang 31 graden. Dat hadden ze hier nog nooit meegemaakt", vertelde Frans Hillen uit België. Hij stond aan de balie toen het hier vorige week zo warm was. "Is Ed Witte er ook?" Nee, Ed was er niet. De Belg vertelde dat hij Ed kent via de fanwebsite Denies Overseas. "Ik ben de man van het gedicht". Dat gaat zo:
Texelse Denise
Als man en kindjes zijn ontwaakt, dan is het Denise die chocoboterhammetjes maakt. Zijn de kindjes met de fiets naar school gebracht, dan is er na een kopje Texelse Branding de training die wacht. Op Texel is alles voor de hand, in het westen veel duinen en zand. Wat meer naar het zuiden vind je natuur en bos, daar laat Denise haar trainingsduiveltjes los...
In hart en nieren een fan van Denise en overtuigd van haar onschuld. "Het bestaat gewoon niet!" Hij rekent er op dat het onderzoek dit snel zal bevestigen. Met die hitte viel het hier volgens Frans nog wel mee. "Bij ons in Rijkevorsel (net over de Belgische grens) is het nu 37 graden. Hier is het scherp 20 graden."
"Trouwens, hier is het ook lekker", doelde hij op de koelte in het Polderhuis. Inderdaad een verademing vergeleken met buiten. Maar niet overal. Toen ik een week eerder de jubilerende Rotary Texel uitnodigde voor een interview in de namiddag in de Polderzaal een verdieping hoger, had ik me niet gerealiseerd dat de zon de hele dag op het grote raamoppervlak had staan branden. Het leek wel een sauna, het zweet gutste van de ruggen.
Jaren geleden was ik al eens in de Polderzaal, toen nog het kantoor van makelaar Paul van Heerwaarden. Ook toen kon het er in de zomer bloedheet worden. Een collega van hem vertelde met bewondering te hebben aanschouwd hoe Paul niet van wijken wist en in het snikhete kantoor bleef doorbuffelen. Hij moet wel veel van zijn werk houden.
Of is de makelaardij zó lucratief, dat het wel een paar zweetdruppeltjes waard is. Je zou het bijna denken. Iemand vertelde me laatst dat er op Texel al zo'n tien makelaarskantoren zijn. Haast nog meer dan fysiotherapiepraktijken, die ook als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten.
Met andere woorden: waar makelaars handelen in oude gebouwen, zorgen fysiotherapeuten op dit vergrijzende eiland dat die andere "oude gebouwen" in beweging blijven.
Gerard@texelsecourant.nl