@txl
Texel-leven
Deze week was het weer zo ver: vertraging op het spoor. Nou ben ik persoonlijk niet iemand die dan meteen heel boos wordt op de NS, want kan gebeuren. Het blijft mensenwerk. Ik wil mijn kostbare woorden in deze krant dan ook zeker niet gebruiken als klaagbrief naar ons spoorwegbedrijf. De vertraging op het spoor was echter de aanleiding voor hetgeen waar ik het vandaag wél over wil schrijven. Toen ik namelijk in het altijd bruisende Anna Paulowna op vervangend vervoer stond te wachten, liep ik een vriendin van de middelbare school tegen het lijf. Ik had haar al een tijdje niet meer gesproken, dus vanzelfsprekend was er een hoop om bij te praten.
Op een gegeven moment maakte zij een opmerking over onze vriendengroep die ik eigenlijk wel heel terecht vond. Ze zei: "Eigenlijk is het wel gek, vorig jaar spraken we elkaar allemaal elke dag. Toen hadden we het vooral over allemaal onbelangrijke dagelijkse dingetjes. Nu spreken we elkaar, van de één op de andere dag, soms gewoon maanden niet. Iedereen is gewoon een compleet andere kant op gegaan met zijn of haar leven".
Eigenlijk had ik dat tot nu toe altijd vanzelfsprekend gevonden. Vanaf de brugklas staat eigenlijk al zo'n beetje vast dat je hele vriendengroep binnen een jaar of zes allemaal op kamers zit, verspreid door het hele land. Dat is nou eenmaal het Texel-leven.
Gelukkig zit er ook een keerzijde aan dat Texel-leven. Veel van mijn vrienden keren gelukkig nog regelmatig een weekendje terug naar ons mooie eiland. En als je dan allemaal op Texel bent, heb je elkaar ook zo weer gevonden. Het eiland zorgt er aan de ene kant voor dat je zo goed als gedwongen wordt om weg te gaan als je wilt studeren, maar aan de andere kant leent het zich dan ook weer perfect om elkaar tegen te komen bij terugkomst. En als je elkaar dan tegenkomt, heb je in ieder geval genoeg bij te praten!
Jeffrey Eelman