Texelrunners beleven perfecte Roparun
Onder ideale weersomstandigheden werd door de Texelrunners van Hamburg naar Rotterdam 562 kilometer gelopen in het mooie gemiddelde van 12,81 kilometer per uur. "Een onvergetelijke en bijzondere ervaring", stelt chauffeur/navigator Ed Witte.
Alles wat je wél in de hand hebt voor een goed verloop, met name in de voorbereiding, is weggelegd voor teamcaptain Jan Nico van der Ploeg, die dat voortreffelijk heeft gedaan. Dingen die je níet in de hand hebt zoals bijvoorbeeld blessures en fiets- of autopech zijn het team bespaard gebleven. Dat teamnestor Jan Frederici (72!) de laatste etappe, die zonder volgauto lopend en fietsend wordt volbracht, door een pijnlijke knie geen loopbeurt meer voor zijn rekening kon nemen was vooral voor hem zelf heel zuur. Mogelijk heeft dit zijn teamleden gemotiveerd om in deze etappe een verbluffende eindsprint in te zetten met een gemiddelde van maar liefst 15 km per uur. Een ontketende Richard Bijpost nam daarbij het voortouw en trok de andere lopers daar in mee. Een andere opvallende inbreng bij de lopers kwam van Riny Roeper, die twee dagen van te voren werd gevraagd of ze de geblesseerde Klaas Pieter Zuidewind wilde vervangen. Na een voor haar zware en lange eerste etappe die in de nacht werd volbracht, herpakte Roeper zich en op pure wilskracht vond de duurloopster het voor haar nieuwe estafetteritme. Op haar beurt daarbij weer geholpen door de sportmassages van collega debutante Sterre Veldhuis. Het was voor het team de eerste keer dat werd gestart vanuit Hamburg en de lopers waren enthousiast over deze verandering. Er kon heerlijk ontspannen en veilig gelopen worden, meestal over fietspaden, en ook de wisselplekken met mogelijkheid om te douchen waren een verademing. Buschauffeur Hans Westdorp memoreerde dat bij een editie vanuit Parijs wel eens zes vuilniszakken in de bus meegenomen moesten worden omdat er geen lege vuilcontainers meer waren omdat het grootste deel van het deelnemersveld ze was voorgegaan. Dat late starten, veroorzaakt door het hoge uurgemiddelde, maakt dat vanaf de tweede etappe tientallen teams werden ingelopen en gepasseerd. Wat met name in de nacht een bijzondere dynamiek meebrengt en zeker van de begeleidende fietsers en de chauffeur en navigator van de volgauto extra oplettendheid vraagt.
Tijdens de tocht vormt in Zutphen een lint van duizend waxinelichtjes aan weerszijden van de route, neergezet door een meisje met haar familie, een sprookjesachtige doorkomst. In Ede werd door de plaatselijke brandweerkazerne gelopen en gefietst en was er livemuziek en in Almelo maakten de teams een ronde door het voetbalstadion van Heracles. Een andere indrukwekkende passage was de 'Laan van bezinning' bij Almelo. Daar ging het even om de aanleiding van de Roparun en de persoonlijke motivatie van iedereen om daar aan mee te doen: het ophalen van geld om het leven van mensen met kanker en hun gezinsleden een stukje draaglijker te maken. Onder begeleiding van akoestische muziek werd gevraagd om daar bij stil te staan en met krijt de naam op straat te schrijven van degene die je daarbij in gedachten hebt, wat voor de nodige emotie zorgde bij een aantal teamleden. En dan weet je weer even waar je het allemaal voor doet. Al deze gebeurtenissen tijdens een Roparun en het 'familiegevoel' wat daarbij in het team ontstaat zorgen voor een onvergetelijke en bijzondere ervaring die maken dat je nu alweer uitkijkt naar de volgende editie.