Ik kreeg een leuke foto vlak voor de vakantie van zoonlief. De kleine meid voorop de buik in de draagzak, op de lopende band op weg naar de gate: Portugal. Mind your step, stond eronder. U kent het wel, de stem. De volgende dag een foto van haar, ruim een half jaar in een ini mini badpakje op het strand.
De tijden zijn veranderd, volgens mij was het gisteren dat ik met emmertjes en schep op de fiets naar Ceres reed. Om daar met de Skilder jeugd en de moeders te speulen in het zand,en vooral veel krabben in het schepnet en de emmers te verzamelen. Hij vond de krabben alleen leuk als ze in de emmer zaten, aan zijn tenen of vooruitschietend over de grond was niet zijn ding. Meer kinderen hadden de "vreemde" angst, en liepen wat voorzichtig met de voeten door het water.
Mind your step. Vader van nu, zoonlief bracht een heerlijke tijd door aan de Algarve met vrouw en kind en stuurde een smile als leedvermaak toen ik vertelde dat het zo ontzettend geregend had. Het rotjong. Ik ga maar eens in de groentetuin kijken of de stokken van de snijbonen nog staan. Het zal wel niks worden dit jaar denk ik somber. Ik was zo pittig van start gegaan met de bonen. Verdorie.
"Ze mogen mei niet zien", sprak wijze Willem toen hij op ziekenbezoek kwam bij manlief. "Schrikken ze van je dan?", vroeg ik lachend. Hij lachte: "Nee, je bent te vroeg meike, het is nog de maand mei!" Mijn hart maakt een sprong, wat zie ik, om alle stokken staan de boontjes in vijftal juni te aanschouwen.
Hoe voorzichtig zijn we met voetafdruk op onze aarde?
En nog beter, het Dahliabed, is helemaal een oase van mooie frisgroene opgeschoten planten. Wow dit had ik niet verwacht. Opgewekt tracht ik overal tussendoor te schoffelen maar moet donders uitkijken dat ik met mijn grote rubberen laarzen niets per ongeluk vertrap. Ik maak een foto om aan manlief te laten zien in het ziekenhuis en stuur er eentje door naar Portugal. De regen heeft zo ook zijn voordeel! Met een grote smile. En de tekst 'mind your step' erbij terug.
Hoe voorzichtig zijn we met de voetstappen, met de afdrukken hier op onze aarde? Treden we in de voetsporen van vader? Zetten we zelf nieuwe stappen? Ik ben benieuwd hoe de volgende generatie gaat worden. "Het vaderschap valt me mee mam, ik vind het leuk", sprak de oudste zoon onlangs bij het oppassen. Ik heb goede hoop dat de nazaten de aarde goed zullen bewerken.