Mijn telefoon gaat als ik aan de rand van het bed van manlief zit. Hij viel in het visruim naar beneden, maakte een flinke smak en verbrijzelde zijn hiel. "Krijgen we de column nog Jozien?" Ik kijk op mijn horloge en besef op dat moment pas de tijd de dag en de plaats. De wereld draait alleen even om hem. Hier in Alkmaar.
De gedachtegang is bezet. Alle andere deuren in de gang zijn gesloten, en dat is vreemd. Het is me in de afgelopen 5 jaar eigenlijk nog nooit gebeurd dat ik buiten een paar weken vakantie om geen stukje schreef. En het is hem in 40 jaar eigenlijk niet gebeurd dat hij ziek was, ja een verkoudheid of griepje maar daar hield het mee op. Na een drukke week op zee, met zeer weinig slaap, moet er op vrijdag nog het nodige gebeuren op de kotter.
Je zou dit gerust een zwaar beroep kunnen noemen. Als de treinconducteur vertelt dat hij last heeft van de bewegende ondergrond, dan kan je geruststellen dat de visserman met een koudje oplopend tot windkracht 9 een zeer bewegende ondergrond heeft in zijn werkweek. En dan de vrijdag...
Visliefhebbers op de kant, boodschappen, nettenboeten, alles nalopen, reparaties en dan nog post onvoorzien. Een ongeluk zit soms in een klein hoekje, in dit geval een klein luikje. Maar met grote gevolgen. Zo zijn er velen, zelfstandigen, werknemers, boeren, stratenmakers, koks, leraressen, allemaal maar mensen, en niet altijd draaien alle raderen naar behoren.
Hoe fijn is het dan als we kunnen terugvallen op mensen om ons heen, een broer, een schoonzus, een journalistieke collega, een verzekeringssysteem, een ziekenhuis, een apotheek, een vangnet in ons leven dat we als circusartiesten mogen benutten.
Vier meter naar beneden vallen op beton: "Ik hoorde het kraken Jozien, en dacht: mijn klompen zijn kapot." Maar nee, de klompen waren nog heel. Wij mensen zijn soms net iets breekbaarder. En moeten wel eens worden wakker geschud. Deze week maakte Mark Rutte zijn verontschuldigingen, een diepe buiging naar de Groningers.
Circusartiesten zonder vangnet. Gevaarlijke situaties, gedupeerde gezinnen, angst om mee te leven, en zeer veel frustratie door niet nagekomen beloftes. Na jarenlang soebatten kwam er deze week schot in het pensioenakkoord. Ik hoop dat er voor de Groningers ook schot in de zaak komt, zodat ze verder kunnen met hun leven, met herstel en wederopbouw. Maar bovenal met het gevoel dat je gesteund wordt. Dat er een gevoel is in de geest van Pinksteren dat we om elkaar geven en voor elkaar klaarstaan. Op Pinkpop dit jaar zingt Davina Michelle: "Het duurt te lang." Misschien dat zij de neuzen, de oren dezelfde kant op kan krijgen, ik hoop het.