"Start als zzp'er sprong in diepe"
In de rubriek ´De wandeling´ gaat een redacteur van de Texelse Courant op pad met een willekeurige Texelaar. In deze editie gaat Jeroen van Hattum de hort op met Marlon Bruin uit Den Burg voor een wandeling over De Hors.
Een aangespoelde boomstam, de boot die in de verte vaart en de vuurtoren van Den Helder die fraai tussen het helm te zien is. Marlon Paul Bruin uit Den Burg heeft er oog voor tijdens de wandeling over De Hors en pakt graag zijn camera erbij om de momenten meteen vast te leggen.
De Hors is voor hem een plek om letterlijk even het hoofd leeg te maken of juist om rustig na te denken over ontwerpen, logo's of afbeeldingen waar hij mee bezig is. Marlon is in het dagelijks leven grafisch ontwerper voor diverse Texelse bedrijven en organisaties. Hij is een zoon van Jan Jacob Bruin en Marga Bruin-Kampman en werd 57 jaar geleden geboren achter Hotel Zeerust in De Koog.
"Op de lagere school werd ik altijd gepest", vertelt hij, "iets wat je je hele leven meedraagt. Een vriend van me wist dat mooi te verwoorden: een papiertje dat je opfrommelt tot een propje kun je nooit meer helemaal gladstrijken. Daarom ben ik waarschijnlijk ook vaak makkelijk op de kast te krijgen; iets waar ik tegenwoordig de humor wel van kan inzien. Dan denk ik: oh daar ga ik weer..."
De middelbare schooltijd was een andere tijd, die stond in het teken van het ontdekken van de eigen identiteit. "Ik heb samen met een paar vrienden vrij lang over de OSG gedaan; we wisten niet wat we wilden. Ik ben drie keer blijven zitten. Ik had in die tijd veel baantjes, in de bollen bij Arie Lap, de supermarkt, de snackbar en ik was ijsboer bij Jelltex. Ik was erg op zoek naar mijn identiteit; droeg opvallende kleren, ging naar veel bands; heb altijd van aparte bands gehouden; new wave, grunge en punk. Een vriend had zelfs ooit een pijl in mijn haar geverfd van voor naar achter, knalblond! Toen ik eens een minder cijfer haalde op de OSG vroeg een leraar: komt dat omdat je nu in de punkbeweging zit?"
"Toen we geslaagd waren voor de Havo wilde mijn vriend Kees Kok naar de kibboets in Israël. We gingen met 13 jongeren uit heel Nederland naar kibboets Kvutzat Shiller bij Rehovot op 7 november 1983. Dat was in principe voor drie maanden. We werkten daar onder meer in de sinaasappels. Een gouden tijd; 's morgens werken tegen een klein loontje en 's avonds feesten in onze eigen volunteers bar. Zelf was ik onder andere barman en DJ. Als ik Love Cats van The Cure hoor doet dat me gelijk terugdenken aan die tijd. Ik heb daar pas echt heel goed Engels geleerd. We zaten daar er met allerlei nationaliteiten zoals Zweden, Engelsen, Amerikanen en Canadezen. Ik ben daar ook erg zelfstandig geworden omdat ik voor het eerst lange tijd zonder ouders was. Ik ben er uiteindelijk een half jaar gebleven."
Als ik Love Cats van The Cure hoor denk ik meteen terug aan de tijd van de kibboets
Na terugkomst verhuisde hij met Tom Verveer naar hotel/studentenflat CASA 400 bij het Amstelstation en werd hij aangenomen op de Amsterdamse Grafische School. "Dat was de opleiding werktekenen/reproductietekenen. De Apple bestond nog niet. Met vakken als natuurtekenen, perspectief tekenen, kalligrafie, werktekenen en niet te vergeten typografie."
Hij waarschuwt op te letten met het lopen. "Ik ben ooit mijn knieën in het zand van De Hors weggezakt. Gelukkig was mijn vader erbij, dus het liep goed af." Van de aangespoelde boomstam gaat het door naar een ander aangespoeld object dat er vanuit de verte spannend uit ziet. Een tafelpoot, maar van een afstand lijkt het een been. "Ik heb ooit een menselijk bot op de Hors gevonden. Dat blijft je op een of andere manier altijd bij als je hier aan het rondkijken bent." Jutten deed hij ook al tijdens de middelbare school. "Toen ging ik altijd naar mijn beste vriend Kees Kok aan de Rozendijk. Zij hadden drie honden waaronder herder Max. Ik had zo'n ouwe Puch brommer en die hoorde de hond al van verre en dan ging hij altijd bij het hek zitten; dus wisten zij dat ik eraan kwam en konden ze al thee zetten. We gingen altijd met de honden het bos in en naar het strand. We hebben heel wat afgejut in die tijd."
Vrijwel direct na de Grafische School kwam hij in dienst van Jager & van Weeren in Mijdrecht. "De eerste 1,5 jaar nog als werktekenaar, dat wil zeggen, alles met de hand. Teksten voorbereiden en uitrekenen welke grootte ze moesten krijgen en bestellen bij de zetterij, pagina's opzetten met potlood op de tekentafel en teksten inplakken met rubbercement. Waar foto's moesten komen zwarte vlakken plakken en daarmee ging het naar de lithografie waar ze de foto's in belichtten. Al met al een heel bewerkelijk proces. Daarna deed de Apple zijn intrede; ik weet nog goed dat we zo'n mini-schermpje hadden en niet wisten hoe we een kaderlijntje om een vlak moesten krijgen. Na diverse cursussen zijn we helemaal digitaal gegaan."
In 1991 ontmoette hij zijn vrouw Clasien op Kreta tijdens een barbecue-avond. Ze waren allebei net vrijgezel, de vonk sloeg over en na half jaar gingen ze samenwonen in Arnhem. Marlon werkte toen bij Jos Pé Print in Velp. "Daar heb ik veel kennis opgebouwd waar op te letten bij het aanleveren van bestanden voor drukkers. Daar ben ik weggekaapt door reclamebureau Added Value Campaign Factory uit Arnhem, waar ik hoofd studio werd, de vormgeving deed en een deel traffic. Dat was met bekende klanten als Kasteelbier en Gotan. Een prachtige tijd was dat. Veel gelachen en geleerd."
Marlon en Clasien woonden tien jaar in Arnhem waar in 1997 hun zoon Sem werd geboren. Daarna begon het eiland weer te kriebelen. "Zelf wilde ik graag terug naar Texel; ook voor mijn zoon omdat ik zelf zo'n te gekke jeugd op Texel heb gehad. En omdat ik wat heimwee had. In Arnhem was het een beetje stug; ze hadden hele andere humor; meer iemand in de maling nemen. Mijn droge humor viel niet altijd even goed." Marlon ging aan de slag bij ABC Design van Jenny Ellen, ging in 2004 naar L&R en werkte een aantal jaar voor En/Of totdat het daar minder ging.
Vijf jaar geleden begon hij voor zichzelf als zzp'er met Bruin Design. Het was een grote sprong in het diepe. "Ik had wel eens eerder op het punt gestaan, maar dacht dat ik het niet alleen kon. Nu had ik geen andere keuze; ik was over de 50 en kostwinner... Ik ben zo blij dat mensen als Joke de Boer, Renske van de Tempel en Jos Kager mij destijds geholpen hebben door veel opdrachten bij me af te nemen. Ik kon via het UWV beginnen via een startersregeling waarbij je in een half jaar de helft van de uitkering kreeg en dan niets hoefde te melden over je inkomsten en geen sollicitatieplicht had, als je maar na dat half jaar zelfstandig door kon gaan. De begeleider van die regeling zei nog: als je niet al klanten had die met je meegingen had ik niet ingestemd; er is al zoveel concurrentie op Texel in jouw vak."
Inmiddels draait hij volledig op eigen benen. "Ik heb 30 jaar op kantoren gewerkt en vind het heerlijk om nu gewoon thuis te werken. Het meeste gaat digitaal; sommige klanten heb ik nog nooit ontmoet. Natuurlijk heb ik af en toe wel afspraken en overleg met klanten. Bij een logo is het handig om even af te spreken om te peilen welke kant het op moet. Ik heb daarna altijd vrij snel ideeën die ik mail. Nooit één of twee keuzes, altijd van alles wat. Heel vaak zit er dan al iets bij wat aanspreekt. Mensen weten pas echt wat ze wel en niet willen als ze iets onder ogen krijgen. Daarna is het een kwestie van finetunen.
Marlon bukt om een fraaie schelp op te rapen van het strand. Automatisch komt Ceres aan de orde. De plek waar hij als kind leerde zwemmen, waar hij 's avonds graag met Clasien liep en altijd oesterschelpen zocht voor in de tuin. Hij vindt het nog steeds jammer dat het bijzondere plekje is verdwenen, maar is blij dat een deel van het gebied open blijft. "Hopelijk zijn er geen surfers die toch even de lagune binnenvaren. Het blijft een gedoogregeling." De blik dwaalt over De Hors. "Ik hoop dat dit gebied echt voor altijd met rust wordt gelaten. Dit is zo'n bijzonder gebied."
Het gesprek komt op zijn zoon Sem die MIC (Media Informatie Communicatie) doet op de Hogeschool van Amsterdam. Zoals een hoop Texelse jongeren moest hij na de OSG even niets van Texel hebben, maar inmiddels is hij in de weekenden graag op het eiland. "Ik moedig hem aan om aan de overkant te vertellen dat hij van Texel komt. Dat heeft altijd wat extra's en het komt vaak ook vertrouwd over." Het creatieve hebben ze in de familie Bruin niet van een vreemde. Vader Jan Jacob is schilder en etser en de dochter van zijn zus heeft talent voor tekenen en schilderen.
De blik gaat spiedend over de duinenrij. Het is altijd even zoeken waar het pad terug naar de Horsmeertjes is. Op de terugweg vertelt Marlon over bioritme en de fysieke, emotionele en intellectuele lijnen die daarmee gemoeid zijn. "Het klinkt zweverig, maar als je je slecht voelt en op de app kijkt staat 9 van de 10 keer één van je lijnen op -100. In Zwitserland bijvoorbeeld, opereren ze niet als je lichamelijke lijn slecht staat." Thuis wacht het werk, zijn digitale kunst en ook zijn groentetuin. Maar eerst komt nog een keer het fototoestel tevoorschijn. De Hors blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie. Voor foto's, nadenken of gewoon even niets.
