Wat ik zeggen wou - In gesprek blijven
De laatste tijd werden er de nodige vernielingen aangericht op het eiland en steeds vaker lijken organisaties die zich bezig houden met de natuur de dupe. Mariët Roeper van boerderij Plassendaal in Waalenburg maakt zich kwaad en klom in de pen. Het leidde tot de volgende ingezonden brief.
Veel mensen die ik spreek, zeggen verbaasd te zijn over de vernielingen van de laatste tijd. Noemen het "on-Texels". Er wordt op Facebook ook wat besmuikt om gelachen hier en daar, want het zijn vernielingen die tegen mensen of bedrijven zijn gericht die zich bezig houden met natuur. En, zoals ik gemerkt heb, dat is een dingetje op Texel, natuur. Ik hou een Facebookpagina bij van onze boerderij in Waalenburg en dat roept heel veel weerstand op. Niet als het gaat over de koeien of onze zorgcliënten, maar zodra ik er iets positiefs over Waalenburg of natuur erop zet gaan er mensen los. Er wordt gereageerd met een felheid, een sarcasme en met hatelijkheden, bizar.
Dat kan ik me voorstellen als het je direct in je bedrijf raakt zoals bij wijlen mijn schoonvader. Had de hongerwinter meegemaakt, zijn rug krom gewerkt om de grond in Waalenburg groeizaam te maken voor zijn koeien en dan wordt al je werk ongedaan gemaakt. De grond wordt met opzet verarmd of onder water gezet. Dat vrat aan hem. Of als je visser bent en je mag niet meer met pulsvissen, als je bedrijf op slot gaat vanwege bufferranden om een natuurgebied naast je boerderij. Maar de meeste mensen die schuimbekkend over elkaar heen buitelen om te reageren op een bericht over natuur, hebben er in directe zin niets mee te maken.
Nu mag je in Nederland je mening gelukkig vrij geven maar dat betekent niet dat je daar niets mee aanricht. Daarom verbazen de vernielingen mij eigenlijk niet, de stemming op social media hierover is zo opgefokt. Nu ga ik niet beweren dat degenen die zo heftig reageren op mijn of andere berichten over natuur allemaal in staat zijn om andermans spullen te vernielen. Ik denk dat ze verder net zo normaal zijn als u en ik. Maar er zijn daaronder dus ook mensen die het recht in eigen hand nemen.
Dat dat net zulke fanatici zijn als degenen die boeren bedreigen, hun dieren loslaten of stallen bezetten lijkt veel mensen te ontgaan. Ik heb ontdekt dat de hardcore natuurliefhebbers en de hardcore natuurtegenstanders even eng zijn. Er is geen ruimte meer voor een andere mening, er wordt niet meer naar elkaar geluisterd maar alleen over elkaar heen gekotst. Nu zullen er ongetwijfeld mensen gaan roepen: "natuurlijk schrijft ze dit, ze vreet uit de natuursubsidie ruif!" Klopt helemaal, maar daarnaast ben ik ook LTO-bestuurslid en het is geen geheim dat dat over het algemeen geen grote vrienden zijn met Natuurorganisaties.
Maar ik heb gemerkt dat ze of inmiddels "we" wel met elkaar in gesprek blijven en respectvol met elkaar om blijven gaan. Waarmee ik wil zeggen, laten we een beetje normaal doen, vooral op social media. En als dat niet lukt, als je merkt dat er maar woede bij je naar boven blijft komen, ga dan even langs de huisarts voor een verwijzing naar een psycholoog.
Mariët Roeper,
Plassendaal
