De kant langs
Ruim baan!
Fietsen over Texel is prachtig, maar je wilt ook wel eens wat anders. Zo kwam het dat we vorige week naar Warmenhuizen reden, voor de klassieker Coco Classic Tour door de Kop van Noord-Holland. Een mooi rondje door Westfriese polderland. Met niemand minder dan de plaatselijke wielerlegende Steven Rooks in de gelederen, die in 1988 de bolletjestrui won. Als eerbetoon werd de kroeg in zijn dorp Warmenhuizen overgeschilderd, het Bolletjescafé is er nog steeds. Ze tappen er Bolletjesbier.
Steven vertelde onderweg dat hij volgend jaar de Bolletjesrit wil organiseren. Langs de bollenvelden waar hij als jochie vroeger op knieën lag om tulpen te rapen. Dat vond ie veel leuker dan bollenpellen en het verdiende goed. "Daar heb je zeker je eerste racefiets van betaald?" Kun je denken. "Nee", zei Steven. "Ik kocht er een brommer van, een Kreidler. Ik ben pas op mijn achttiende begonnen met fietsen."
Zo keuvelden we verder, meegezogen door het peloton. Voorop twee "motards". We hoefden nergens te stoppen. De motorrijders zorgden dat het verkeer uit zijwegen werd tegengehouden. Alsof het een presidentieel konvooi betrof kregen we overal ruim baan. Een bijzondere ervaring en, nog mooier: niet hoeven te remmen, stoppen en weer op gang komen. Dat scheelde veel tijd en energie.
Ik dacht er aan terug toen ik een dag later Nico Drenth sprak. In zijn werkzame leven een markante en vriendelijke politieman, in een tijd dat we alle agenten nog bij naam kenden. Kleurrijk is hij gebleven en altijd in de weer. Zoals met het schrijven van gedichten, die hij als een ware Dichter des Eilands met veel enthousiasme op de redactie voordroeg.
Nico is niet alleen een gelovig man, hij gelooft ook ergens in: in een betere wereld. Hij had de discussie over de mobiliteit gevolgd, maar had niet het idee dat het veel goeds zou brengen. Auto's die bij kruisingen en rotondes op elkaar moeten wachten en weer optrekken. Het kost veel te veel energie. "Fossiele brandstof is één van de giften van de Schepper. Daar gaan we niet goed mee om."
De oud-politieman en afgevaardigde van Veilig Verkeer Nederland verraste mij met een rigoureus plan: "Schaf alle verkeersregels af. Het wordt tijd voor een omslag in denken. We moeten het verkeer leren lezen." Een voorbeeld: "Als twee auto's elkaar naderen, de één over de Oosterenderweg, de ander uit Bargen. Dan moet die van Bargen nu wachten tot die andere auto voorbij is, om dan op te trekken en verder te rijden. Maar stel dat als die auto op de Oosterenderweg tijdig iets afremt, dan hoeft die andere auto niet te stoppen, maar kan gewoon doorrijden. Dat scheelt veel energie en tijd.
Klinkt logisch, zijn we ook van die lelijke borden af. Met volgens mij één zwakke schakel: de mens. In gedachte zag ik botsende auto's en ruziënde chauffeurs elkaar de schuld geven. Misschien is de tijd nog niet rijp voor voor Nico's plan. Maar in de toekomst, als onze voertuigen worden bestuurd door elektronica. Als we niet zelf meer sturen, remmen, gas geven en hoeven op te letten. Als de mens als zwakste schakel is uitgeschakeld, dan kunnen die verkeersregels van mij overboord. Want computers houden vast wel rekening met elkaar.
Maar die toekomst is nog niet begonnen, voorlopig is het stoppen en optrekken geblazen. Zoals na afloop van onze fietstour, op de terugrit vanuit "Warmetuut" naar de boot. Zonder motards die het pad effenden. En één van ons, nog in de flow van die middag, keihard in de remmen moest knijpen om een aanstormende auto voorrang te geven.
Gerard@texelsecourant.nl