De kant langs
Gevallen
Frits Wester leidde vorige week het Texelse Energiedebat. Dat ging stroefjes. Ik bedoel zijn krampachtige motoriek. Frits was kort daarvoor van het dak gevallen. Hij had thuis de deur in het slot had gegooid, maar de sleutel lag nog binnen. Een klauterpartij om via het dakraam binnen te komen pakte desastreus uit. De schroeven van de regenpijp braken af, Frits stortte als een baksteen ter aarde en blesseerde zijn schouder.
Frits was ik al eens eerder op het eiland tegen gekomen. In 1992, in de Raadskelder. Elco Brinkman, toen "kroonprins" van het CDA, zou hier zijn "Rede van Texel" houden. Ik was er om verslag te doen, en met mij zo ongeveer de hele Haagse parlementaire redactie. De raadskelder was vol gestouwd met apparatuur, straalzenders op de Groeneplaats. Er heerste een gespannen sfeer. Brinkman was ook zenuwachtig. Hij liep vooraf te ijsberen, in gesprek met zijn "spindoctor" Frits Wester, die later naar RTL overstapte.
De toespraak was bedoeld als waarschuwing aan het toenmalige kabinet Lubbers. De aanval tegen zijn eigen coalitie pakte totaal verkeerd uit. Met zijn opmerking dat "het speelkwartier voorbij was" leidde Brinkman zijn politieke val in. Lubbers duwde zijn ambitieuze partijgenoot eigenhandig over het randje.
Over gevallen politici gesproken. Jaren later was ik op het vliegveld, toen een andere prominente CDA'er, Camiel Eurlings, inmiddels president-directeur van de KLM, daar met veel tamtam een miniatuurversie van de Oudheidkamer, KLM-huisje nr. 94, gevuld met jonge jenever, aan toenmalig burgemeester Francine Giskes overhandigde. Camiel bakte er verder weinig van bij de KLM en verdween ook uit het IOC. Hoeveel "Oudheidkamertjes" zou hij op hebben gehad toen hij zijn vriendin wat al te hardhandig van de KLM-kleur voorzag?
Zo hebben we hier heel wat prominente politici op Texel gehad. JP Balkenende, die zich tijdens een rondrit liet vereeuwigen met een stoere ram van Jan Willem Bakker van De Waddel. Nadien ging ook JP onderuit, al was dat met een skatebord.
Wat ik maar wil zeggen: in de politiek kom je bijzondere gevallen tegen, of het nu lokaal, landelijk of Europa is. De één nog mooier beloftes dan de ander. Vriendjespolitiek, akkoordjes, achterkamertjes of gewoon knettergek. Soms wekken ze met hun handelen of besluiten onze afkeer op. Denk aan het verbod op de pulskor. Stelletje imbecielen. Dan bekruipt mij de neiging om de politiek de rug toe te keren. Bekijk het maar, in het Marsdiep ermee. Een troostende gedachte, maar dan?
Of we willen of niet, we ontkomen er niet aan. Politiek is er altijd en overal. De wegen waarover we rijden, de dijken die de zee op afstand houden, duinen bij Ceres, de polders waarin ons eten groeit, of groeide en die nu natuur zijn. Maar ook de hoogte van de belasting, het parkeervignet, de wijk of straat waar wij wonen, het huis waarin wij leven, zelfs de hoogte daarvan, de openbare verlichting of juist de afwezigheid daarvan, scholen, de plek van het cultuurcentrum, verpleeghuis en wat al niet meer.
Zonder politiek zou het er niet zijn, of juist wel, op díe plek of in die vorm. Altijd is er een wethouder, gedeputeerde, minister of eurocommissaris of andere politicus die (mee) heeft besloten dat die weg, dijk, polder, straat of huis er wel of niet mag komen. En al die politici, die foute en (gelukkig ook) goede besluiten nemen? Juist, die kiezen wij. Tenminste, als je gaat stemmen.
Gerard@texelsecourant.nl