Anders bekeken...
"Wat eet je?", was een welgestelde vraag, bij mijn moeder vlak voordat je wegging. De terugkerende behoefte en de noodzaak ervan waren extra blijven hangen na de oorlog. Vis was haar specialiteit. Op Koninginnedag overleed ze en op 5 mei werd ze begraven. Het is al weer 10 jaar geleden, maar het lijkt nog als de dag van gisteren.
The circle of life…
Haar kleindochter is zwanger en ik zit bij de tafel te schilderen. Een opdracht voor een orka in het water. "Zou je niet iets kleiners willen schat?", probeer ik als ze me het plaatje toestuurt. "Iets van Nijntje ofzo?" "Nee mam, dit vind ik mooi". En gaandeweg moet ik zeggen dat ik het ook leuk ga vinden.
Deze week kreeg een patiënt van me uit Uitgeest, Kees den Boer, een Koninklijke onderscheiding. Kees is MS-patiënt en zit al jaren in een rolstoel, hij is marinebioloog en was mede-oprichter van de sieralgen-werkgroep en maakte zelf een site die elke maand duizenden keren wordt bezocht door internationale wetenschappers. Onlangs was ik bij hem en aten we heerlijke vis. Want daar houdt hij van. Marianne, zijn vrouw, stopte liefdevol de stukjes lekkerbek in zijn mond. We genoten. Vis eten is heerlijk met elkaar.
Vorige week zondag maakten we een wandeling en kwamen Marjet en Joost tegen. Genietend van het mooie weer zat Joost in de rolstoel de omgeving in zich op te nemen. De meesterlasser en kunstenaar is uitbehandeld, zijn hersentumor dringt op en ik zie dat de rechterkant is aangedaan. "Ik heb zijn been vastgemaakt en een stuk schuimrubber onder zijn arm gedaan", vertelt Marjet. Ze zijn open en eerlijk in hun benadering en dat schept ruimte. Marjet is een liefdevolle krachtige vrouw, in haar dagelijks leven tussen de zeehonden en de zee, is ze veel gewend. We zwommen vele kilometers met elkaar en ook Joost is crawlend naar Vlieland overgestoken. Nu heeft ze vrij genomen voor haar vent.
Mijn eerste kennismaking met Joost was op het ijs. Jannie Lap zwierde over de baan als Sjoukje Dijkstra in haar goede dagen. In haar handen een vernuftig gesmede standaard. "Wat een mooi ding", riep ik haar toe. Joost had het bedacht, net zoals vele andere gesmede zaken.
"Wat eet je?, vraag ik als we onze weg weer zullen vervolgen. "Oh, dat weet ik nog niet." Ze haalt haar schouders op, ze is in het moment, in het nu. Als manlief 's avonds vis gebakken heeft, pak ik een schaal en fiets met de hete vis naar de Kotterstraat. Ik zou ze wel een lintje willen geven, maar heb slechts deze schaal in mijn bereik.
We zijn allen een deel in de cirkel van het leven
Algen, tong, zeehonden, orka's, we zijn allen een deel in de cirkel van het leven…
Jozien