De kant langs
Natuur
In onze tuin proberen we de natuur een handje te helpen. Zo hangen er heel wat nestkastjes. Voor winterkoninkjes, pimpelmeesjes, kwikstaartjes en andere soorten. Ook voor de merels. Maar díe zijn eigenwijs, net Texelaars… Eén paartje bouwde het nest onder een afdakje, op de takken van een klimplant. Het bouwsel zag er nogal fragiel uit, als dat maar goed gaat. We zagen het hele nest met inhoud al naar beneden kieperen.
Dus voor de zekerheid maar even een plankje eronder getimmerd. Maar dan ken je die merels nog niet. Een paar dagen later wijst Anne Marie naar boven. Iets verderop, net naast het plankje, had het stel op een paar twijgen een nieuw nest gefabriceerd. Precies boven de achterdeur. Mevrouw Merel zit daar al een poosje fier te broeden. Kijkt je stuurs aan met zo'n blik van: "Jíj gaat voor mij niet bepalen waar ík ga zitten broeden. Ik doe wat ík wil, al bouw ik dat nest boven op je hoofd. Zo, daar heb je niet van terug."
Zou ze dat echt denken? Kunnen vogels wel denken? We weten het niet. Wij mensen denken dat we zó slim zijn dat wíj het denkwerk wel voor de dieren doen. Maar dat blijkt dus niet te werken. Mensen hebben er trouwens ook een handje van om voor hun soortgenoten te willen nadenken. En vervolgens te bepalen wat u en ik mogen, niet mogen of moeten.
"Top down" noemen ze dat tegenwoordig. Besluitvorming van bovenaf. Maar als het ons niet zint, beginnen we te morren. Kijk maar naar het gekonkel rond Waalenburg. Beter is het om "bottom up" te werken, van onder naar boven. Want dingen die we zelf aandragen, daar kunnen we goed mee leven. Maar zodra we het gevoel hebben dat het ons van bovenaf wordt opgedrongen, zetten we de hakken in het zand.
Denk aan poldertje Ceres, dat Staatsbosbeheer heeft laten volplempen met zand. Daarmee hebben ze mij en menig andere Texelaar in de ziel geraakt. Het liefst zou ik die grond eigenhandig over diek spitten, en de bedenkers er achteraan.
Je doet het natuurlijk niet gauw goed, niet als natuurbeheerder, maar ook niet als krant. Dat merkte ik donderdag tijdens de "Dialoogavond Mens Inclusieve Natuur" van het Nationaal Park. Doemscenario's van klimaatrampen die ons boven het hoofd zouden hangen passeerden de revue. De constatering was dat het voorkomen daarvan niet hoog op urgentielijst van de mensheid staat. Volgens een spreekster hadden ook wij als krant dat op ons geweten. Bijvoorbeeld door een foto van een schoonmaakactie op het strand op "postzegelformaat" in de krant af te drukken.
Zou een grotere foto onze klimaat/natuururgentie echt verhogen? Gezien de magere opkomst donderdagavond heb ik mijn twijfels. Wel een signaal dat het Nationaal Park niet erg hoog op de urgentielijst staat. Er waren natuurbeschermers, - kenners en andere betrokkenen bij het NP, Dick Drijver, Rien Mast en andere vaste bezoekers, een paar boeren, maar de rest ontbrak. Dat zegt overigens niets over onze natuurbeleving en de mate waarin wij om natuur geven. Maar wat is nu eigenlijk nog natuur? Daarover verschilden donderdag de meningen.
Wat zou de natuur er zelf van vinden? Maar de natuur was er niet. Op de bijeenkomst van het Nationaal Park geen planten, insecten, zwammen en vogels. Wat zouden zij ervan vinden, zoals wij mensen met hun territorium omgaan? De vraag bleef lang hangen. Aanwezigen keken elkaar aan. Niemand die het antwoord wist.
Gerard@texelsecourant.nl