De kant langs
Kampioen!
Euforische taferelen in Oosterend, waar het eerste zondag na winst op tegenstander Petten kampioen werd. De voetballers renden trouwens niet meteen juichend het veld af. Na afloop heerste complete verwarring over de uitslag bij Nieuwe Niedorp-Sint Boys.
De Strenders zouden zondag namelijk alleen kampioen worden als zíj zouden winnen en concurrent Sint Boys gelijk zou spelen of verliezen. Nou, SVO stond 1-0 voor en St. Boys 1-0 achter. Geen vuiltje aan de lucht dus. Ware het niet dat de voetbalapp die iedereen tijdens de wedstrijd in het oog hield kort voor tijd ineens 1-2 vóór de concurrerende ploeg uit Sint Maarten aangaf.
Dus toen de scheids af floot en Oosterend de punten op zak had, was de ploeg nog geen kampioen. Of toch wel? Het werd namelijk nog gekker. Langs de lijn ging het gerucht dat het in Westfriesland nu 3-3 stond. Wat was hier aan de hand? Toch maar even gebeld met de kantine van Nieuwe Niedorp. De app bleek gehackt, Nieuwe Niedorp stond gewoon nog 1-0 voor.
"We zijn kampioen!", schalde door Oosterend. Ontlading bij de spelers en een bierdouche voor de winnende coach Ruben Duinker. Gejuich toen Zweits van der Woude, ambassadeur van de KNVB, naar voren stapte en de felbegeerde kampioensschaal aan aanvoerder Dave Witte overhandigde. Daarna klom het elftal op de gereedstaande platte boerenwagen, voor een feestelijke parade rond de kerktoren.
Vreugde ook bij het legioen. Langs de lijn werd zelfs hier en daar een traantje weggepinkt. Begrijpelijk, het was bijna veertig jaar geleden dat Oosterend 1 (zondag) voor het laatst kampioen was geworden. Nog langer dan Elfstedentochtwinnaars Reinier Paping, Evert van Benthum en Henk Angenent hadden Ewald Witte, Jan de Vries en Ruud Daalder, het SVO-trio dat in 1979-1980 in het kampioenselftal speelde, moeten wachten op hun opvolgers.
Nu was het dan eindelijk zover en kwamen de verhalen over vroeger los. Ruud Daalder was in zijn jonge jaren in vijf jaar zelfs drie keer kampioen geworden, met het derde, het tweede en het eerste. Zo kwamen anekdote's over allerlei andere kampioenschappen voorbij, van de pupillen tot de senioren. Cor Bremer herinnerde zich nog het kampioenschap dat hij ooit met zíjn elftal vierde. Ze speelden die roemruchte kampioenswedstrijd uit. Maar terug in Oosterend was er geen warm onthaal. De voetballers kwamen voor een dichte kantine. Maar vrijwilliger Klaas Burger streekt de hand over het hart een gooide het clubhonk toch nog maar effe open.
Kampioenschappen vergeet je nooit. Het was in 1983 en ik speelde in het tweede van ZDH. We hadden nog twee punten nodig om kampioen te worden. Uit tegen Wiron dreigde het te lukken, we stonden 1-2 vóór. Een bestuurslid van Wiron ging al bloemen halen. Maar toen hij terugkwam, ging het feest niet door. Inmiddels was het 3-2 geworden voor Wiron. Een week later in Anna Paulowna tegen BKC maakten we het goed. We wonnen met 4-1. Kampioen!
Maar de meeste indruk maakte toch wel de beker die wij met ons pupillenteam ooit mee naar huis namen na een toernooi in Den Helder. We eindigden ergens onderaan, maar kwamen thuis met de allermooiste beker van het hele toernooi: die voor de schoonste kleedkamer.
Gerard@texelsecourant.nl