Records op warme editie van Zestig van Texel
Snelle tijden op de vijftiende editie van de Zestig van Texel. Winnaar Wouter DeCock vestigde een nieuw parcoursrecord en ultraloopster Irene Kinnegim verpulverde op de 120 van Texel met een eindtijd van 10.02.44 uur het oude record bij de vrouwen met bijna 45 minuten.
Winnaar bij de Zestig Wouter DeCock finishte in 3.55.39 minuten. DeCock liep het oude parcoursrecord van 3.57.16 van Gerrit van Rotterdam uit 1995 uit de boeken.
Bij de vrouwen op de Zestig kwam Hinke Schokker als eerste binnen. Ze kwam in 4.36.33 uur over de finish, net geen parcoursrecord. Het scheelde maar luttele seconden. Snelste bij de mannen op de 120 was Geert Ceuppens, die in een tijd van ongeveer 9.50.15 uur over de finish kwam.
Het oude record van 10:47 uur op de 120 voor vrouwen stond op naam van Léonie van den Haak en dateert uit 2015. Bij de start 's morgens was Kinnegim al vastberaden deze tijd te verbeteren. De eerste ronde van zestig kilometer, die rond half vijf van start ging, liep ze gemiddeld bijna 13 km/uur en kwam in ruim 4,5 uur bij het keerpunt op 't Horntje. Over de tweede ronde deed ze iets langer, maar dat tijdverlies had ze vooraf ingecalculeerd.
Kramp
De vijftiende Zestig van Texel gaat als één van de mooiere edities de boeken in. Mede met dank aan het weer. In de vroege ochtend, toen om half vijf de lopers voor de 120 van Texel startten, was de kou van zaterdag uit de lucht verdreven. Toen de zon er in de loop van de dag bij kwam, warmde het flink op. Dusdanig dat menig loper er last van kreeg, met name het laatste stuk op de terugweg via Oosterend met wind in de rug. Lopers die klaagden over kramp. Het toonde maar weer eens aan hoe belangrijk het bij dit soort duurevenementen is om voldoende vocht binnen te krijgen. Eén loper werd met oververhittingsverschijnselen naar het ziekenhuis afgevoerd, maar knapte daar vrij snel op.
Gelukkig geen grotere incidenten, wat overheerste bij lopers, organisatie en toeschouwers was vooral tevredenheid. "Een schitterende dag", verwoordde speaker Albert Hoven. Een mooi kijkevenement, dat her en der langs het parcours veel toeschouwers trok. Voor de kijkers was het aangenaam toeven in het milde lentezonnetje.
De Zestig was best pittig, met name het stuk vroeg in het parcours over De Hors. Een kilometer of zes zwoegen door het zand, het werd als zwaar ervaren. Maar ook het tweede stuk over het strand, vanaf het Paggapaadje tot paal 21 hakte er bij menigeen in. Daarna werd de noordkant van het eiland gerond, op de terugweg met wind in de rug kwamen de lopers door Oosterend. Zichtbaar was hoe menigeen het zwaar had te verduren. Daarna het laatste stuk, via de dijk, de haven en uiteindelijk bij De Schans de Hogeberg op naar Stayokay.
De route was in grote lijnen hetzelfde als voorgaande edities, op een paar aanpassingen na, zoals in Oosterend de Achtertune waar momenteel gewerkt wordt, uit het parcours was geschrapt. Een 120-loper ging in de Dennen even de fout in, wat hem de nodige extra meters kostte. Maar het hield hem uiteindelijk niet van een goede kwalificering op deze extreem lange afstand. Ongeveer driekwart van de 38 deelnemers haalde de finish. Bij de Zestig bleef het aantal uitvallers beperkt en week hoegenaamd niet af van voorgaande edities.
Snellere lopers kwamen daar een stuk fitter over de finish dan lopers achterin de karavaan. De nummer 2 wist er bij de finish zelfs nog een radslag uit de persen en stond ontspannen de speaker te woord. Maar op de gezichten van menig loper achterin de gelederen was de inspanning van die dag duidelijk af te lezen.