De Hors is iedere keer weer anders
We hebben afgesproken in het linkerhoekje van het parkeerterrein bij paal 9. Hanneke is niet alleen, ze heeft gezelschap van de Ierse Setters Bertus en Tinus en de heren hebben er, ondanks het vroege tijdstip van 8:00 uur zin in. Het waait behoorlijk vanuit het noordwesten. "Daarom ga ik het liefst vroeg. Dan is hier nog niemand en kunnen de honden lekker los." Hanneke is voor de wandeling gewapend met een rugzak en een blauwe plastic zak. Aan het zijvak van de tas zitten twee takken - snoeiwerk van de vlinderstruik. Al snel worden de stokken uit de tas gehaald en in de verte gegooid. Tinus rent enthousiast het water in, hij komt zonder stok terug. Bertus blijft dichterbij en snuffelt enthousiast rond. Hanneke zelf begint met het oprapen van rommel.
"Veel ligt er niet", merk ik op. Als we terugkomen is de tas toch helemaal gevuld. "Het werkt therapeutisch. Ik kwam op een gegeven moment met een burn-out thuis te zitten. Mensen vertelden me dat ik moest gaan wandelen, maar dat deed ik al. Toen ben ik op een gegeven moment rotzooi op gaan rapen. Ik voelde me weer nuttig. Hanneke praat open over haar burn-out en dat het haar tegenviel hoe lang het duurde. "Mijn werkgever - De Krim - heeft zich geweldig opgesteld. Ook toen ik begon met re-integreren werd meegekeken hoe ik het best tot mijn recht zou komen, dat geeft een prettig gevoel." Hanneke is een vrolijk type en voor mijn gevoel niet het type burn-out. "Mensen die niemand kennen die dit heeft meegemaakt, hebben er een beeld bij dat vaak onterecht is. Het kan iedereen overkomen. Gelukkig is het tegenwoordig bespreekbaar."
We lopen met de wind in de rug richting De Hors. "Normaal loop ik eerst tegen de wind in. Maar hier doe ik dat niet. Ik ga hoe dan ook eerst richting De Hors. Hier is normaal het naaktstrand. Maar niet op dit tijdstip en ook niet met dit weer. In de zomer loop ik hier alleen 's ochtends. Die mensen moeten in alle rust kunnen genieten, zonder dat ik hier in kleding en met honden langs de waterlijn loop." Op dit moment zijn we absoluut niemand tot last. In de twee uur dat we wandelen, komen we welgeteld twee mensen tegen.
De noordwestenwind stuwt de zee tegen de kust en het strand is smaller dan normaal, er liggen veel stenen. Tussen de stenen iets dat lijkt op kleine aan elkaar klevende plastic bolletjes. "Dat is het eikapsel van een wulk. Je vindt de schelpen zelf vaak met een gat erin, zelden een heel exemplaar. Laatst was ik aan het wandelen met iemand uit Portugal die even op Texel was. Toen vonden we er één. Ze wilde hem graag mee. Had ik er eindelijk één", lacht ze.
Het is prettig wandelweer. De wind blaast in onze ruggen en ondanks donkere wolken in de richting van Den Helder, is het droog. De wolkenmassa zorgt bovendien voor prachtige schaduwen op het strand. We staan inmiddels op de rand van De Hors en dit stuk strand is iedere keer anders. Door de hier aflandige wind heeft het strand vandaag veel weg van een uitgestrekte woestijn. Wel een natte woestijn overigens. Er is op diverse plaatsen water blijven staan in kleine plassen. Wij stappen stevig door langs de waterlijn. Waar aan het begin vooral Hanneke aan het rapen was, heb ik de smaak inmiddels ook te pakken, ik kan natuurlijk niet achterblijven. Touwtjes, dopjes, stukken plastic; van alles verdwijnt er in de plastic zak.
Soms moet je ook gewoon genieten van het kijken
Hanneke rommelt in haar tas en er komt eigen gebakken Amerikaans bananenbrood tevoorschijn. Dit wordt tijdens het lopen opgepeuzeld. Ik verslik me er nog bijna in, omdat ik buiten adem ben nadat ik een aantal meters achter een plastic zakje heb aan lopen sprinten. De cake smaakt er niet minder om. "Kijk, wat een prachtig gezicht", merkt Hanneke op terwijl ze wijst naar een vlucht eidereenden die in formatie over komt vliegen. Ik wil mijn telefoon nog pakken, maar de vogels zijn te snel. "Soms moet je ook gewoon genieten van het kijken", stelt Hanneke. Ze weet waarover ze het heeft, Hanneke is een begenadigd fotografe en reist heel de wereld af om vogels te fotograferen. "Ik zie mezelf niet als een vogelkenner, maar ik kan er wel enorm van genieten. Onlangs was ik naar Polen om zeearenden te fotograferen. Dat doe ik alleen, Kees Jaap (Harting, red.) blijft dan thuis. Ik vind dat je in een relatie ook je eigen ding moet kunnen doen. Dat is bij ons gelukkig zo."
Ze noemt zichzelf dus geen vogelkenner, maar bij het gros van de vogelnamen die ze noemt - zoals bijvoorbeeld de roodoogvireo en de koningseider - gaat bij mij niet meteen een belletje rinkelen. "Ik vind het gewoon leuk om te doen. Ik kijk regelmatig op Waarnemingen.nl. Als er dan een bijzondere vogel gespot is, ga ik wel even kijken. In oktober werden er pestvogels waargenomen bij de Jumbo in De Koog. Dan pak ik mijn camera en ga ik op pad. Ik had ze er mooi op staan. Ik kan daarvan genieten."
Het is aan Hanneke te merken dat ze geniet van de wandeling. "Ik heb het wandelen met de honden nooit als belastend ervaren. Ik vind het heerlijk, zij ook. Tinus probeert een achtervolging in te zetten op een zwerm drieteenstrandlopers die net over zijn hoofd is gevlogen. De poging mislukt volkomen, het is een koddig gezicht. "De rust is hier geweldig. Ik heb in Zwitserland gewoond, ben in Amerika geweest en heb in Australië gewoond. Daar werd ik ongepland zwanger - daardoor niet minder welkom overigens - en ben weer teruggekomen naar Texel. Mijn ouders woonden hier. Dat speelde mee in de beslissing. En Texel is mijn thuis. Ik ben er opgegroeid, werd geboren aan de Rozendijk. Waar dat rijtje kleine witte huisjes staat. Toen stond er maar één. We woonden er met zijn vijven in een piepklein huisje." Ze laat de tekening op haar telefoon zien. Het is moeilijk voor te stellen dat daar een gezin met drie kinderen woonde.
Langzaamaan naderen we de strandslag bij Paal 9 weer. We hebben zeehonden gezien, we hebben de kotters in een rijtje achter elkaar zien vissen op zee en we hebben genoten van de vergezichten. We hebben ons verbaasd over het feit dat er twee boten varen, terwijl het een dinsdag is en genieten van alles wat er te zien is. Als we op de parkeerplaats komen, knoopt Hanneke snel nog een poepzakje van een hek los. "Ik vind dat zo vervelend dat mensen dat doen. Gelukkig hebben we toch al een afvalzak bij ons, ik neem het wel mee."
Hanneke vertrekt naar huis om de honden te drogen met de 'petdryer', ik vertrek weer naar de redactie. Het was een aangenaam avontuur.
Job Schepers