De kant langs
Clubliefde
"Don't fuck with Ome Sieme." Het stond in grote koeienletters op het enorme spandoek achter het doel op het veld van SV Oosterend, waar zondag de eilandderby SVO-ZDH werd gespeeld. Imposant ook de robuuste bulldog in het midden en rondcirkelende zwaluwen er om heen, elf in getal. Een fraai stukje creativiteit en mooi staaltje stemmingmakerij, passend bij zo'n derby. Met dank aan maakster Marjan Brouwer.
Het spandoek was een knipoog naar een voorval wat een tijdje geleden had plaatsgevonden. Op de zondag dat de derby eigenlijk zou worden gehouden, maar te elfder ure was afgelast toen de scheidsrechter het voetbalveld afkeurde. Spelers, ook van ZDH, waren er al en hadden er in de kantine een gezellige middag van gemaakt. Die dag was de poort van SVO met de letters van Ome Sieme Keijser vernield. Wie het op z'n geweten heeft, is niet bekend. Maar de daders werden er zondag wel op ludieke wijze aan herinnerd.
Zouden zij nog weten wie Ome Sieme was? Hij was in zijn tijd een prominente SVO'er, lid van de club vanaf de oprichting in 1935. Liefst 21 jaar speelde hij in het eerste, het team waarmee bij drie keer kampioen werd. Ruim 50 jaar bestuurder van de club, waarbij hij met hart en ziel betrokken was. De borst vol met erespelden van de KNVB, een lintje en hij kreeg de Dubbele von Sion. Toen het SVO-bestuur zich aan zijn sterfbed schaarde, zou hij gezegd hebben: "Zo, de vergadering kan beginnen." De kantine en later het hele sportpark werden naar hem vernoemd. Zo'n icoon laat niet met zich sollen. Don't fuck with Ome Sieme.
Ome Sieme is er al een tijd niet meer, maar de clubliefde leeft nog volop. Dat merkte je zondag aan alles. Bijkans het halve dorp langs de lijn, het terrein keurig op orde, het hek gerepareerd, de lijnen mooi wit en recht, mooie tenues en trainingspakken, begeleiders, vrijwilligers achter de bar, de mannen van het tweede pal achter het eerste, zwerfafval dat meteen werd opgeruimd, spandoeken en wat al niet meer.
Langs de lijn twee culturen, Stienenpikkers en aanhang aan de ene kant van het veld, aan de andere kant de Gortbuken. Zo was het in mijn tijd als Stienenpikker al, toen SVO ook een geduchte tegenstander was. Nadat de groene rookwolken, die bij aanvang oplaaiden, waren opgetrokken, het vuurwerk was uitgeknald en handen geschud, volgde de aftrap. Dat Oosterend de betere ploeg was, daarover waren ze het in beide kampen wel eens. Bij de eerste goal gejuich in het kamp van SVO, bij de tweede zo mogelijk nog harder. De aanhang van ZDH was niet eens heel teleurgesteld, het verlies was ingecalculeerd.
Over de kwaliteit van het spel was menig liefhebber minder te spreken. Volgens SVO lag het aan de tegenstander en telden de punten, waar de ZDH-aanhang anders analyseerde. "Het klopt dat er vroeger veel dingen minder waren, maar het voetbal was beter", liet oud-ZDH speler en -trainer Hans Steen, die nu verslag deed voor de Helderse Courant, zijn hart spreken. Uit verveling was hij maar tegen een paaltje gaan zitten.
Ook ouders genoten niet echt van het spel. "Alsof ze elkaar niet weten te vinden", zei een moeder. Een vader was niet erg onder de indruk. Maar gaf direct toe niet over goed referentiekader te beschikken. "Eigenlijk kijk ik alleen voetbal op televisie." Profs vergelijken met dorpsclubs, tja...
Hoe dan ook, de clubliefde wist van geen wijken. De volgende keer staat de aanhang gewoon weer langs de lijn.
gerard@texelsecourant.nl