Venloënaar bleef op Texel voor grote liefde
Herman Ploeger kwam in 1950 voor zijn dienstplicht van Utrecht naar Texel als Korps Marinier en leerde hier zijn vrouw Bets Verseput kennen. Dinsdag was het echtpaar uit Den Burg - inmiddels 90 en 85 jaar oud - 65 jaar jaar getrouwd.
"Mijn schoonmoeder was helemaal niet blij dat Herman op Texel bleef, mijn schoonvader wel. Hermans' moeder verlangde altijd snel weer naar huis, zijn vader vond het hier geweldig", vertelt mevrouw Ploeger-Verseput. Hoewel het echtpaar op leeftijd is, ogen ze nog erg kwiek. "We fietsen nog samen en Herman rijdt nog auto. Hij heeft altijd een zeer sportief en gezond leven geleid", vertelt ze.
In 1951 ging Herman uit dienst en ging aan het werk bij de firma Vonk, rijwielen en motoren aan de Hogerstraat. Daarna solliciteerde hij succesvol bij de Texelse Energie Maatschappij (TEM) die gevestigd was in het pand waar nu leer- en werkbedrijf De Bolder zit. We hadden vier motoren die in totaal 1.200 kW/h leverden. Dat was meer dan er nodig was voor het hele eiland. Dit veranderde overigens snel. Enkele jaren later hadden we acht motoren en die leverden niet genoeg op. Als met Ouwe Sunderklaas vanwege de festiviteiten meer stroom nodig was in het centrum van Den Burg, was er geen stroom voor andere delen van het eiland. Dat kun je je nu niet meer voorstellen", vertelt de in Venlo geboren inwoner van Den Burg. De TEM was volgens Ploeger onder leiding van de heer Kleinhuis zeer vooruitstrevend. De restwarmte uit de uitlaatgassen werd gebruikt om onder meer de Thijsseschool en een aantal woningen te verwarmen.
Ook naast het werk was Ploeger een actief man. Zo was hij scheidsrechter (in de zaal en op het veld), runde hij samen met zijn vrouw en anderen de kantine van SV Texel, turnde hij en met het Sinterklaasfeest was hij Zwarte Piet bij de intocht en op diverse scholen. "Dan kwamen mijn dochters terug van de intocht en waren ze helemaal verbaasd. De ene Piet klonk net als Herman en de andere als hun oom, maar ondertussen had ze het niet door", vertelt mevrouw Ploeger. In de spaarzame tijd die nog over was, repareerde Herman Ploeger graag klokken. "In mijn schuur hangen er nog wel wat. Maar ik ben wel gestopt met het repareren."
Samen kreeg het echtpaar Ploeger drie kinderen, Hennie, Els en Herman. Mevrouw Ploeger zorgde voor de kinderen, terwijl Herman bij de TEM werkte, iets wat hij tot zijn pensioen zou doen. Toen de kinderen allemaal uit huis waren, ging ook mevrouw Ploeger weer aan het werk. "Dat vond Herman niet leuk, maar ik heb het wel gedaan. Veel meer vrouwen om mij heen waren weer aan het werk en als we dan bijeen kwamen hadden zij allemaal verhalen. Ik kon dan alleen vertellen dat ik de bedden had opgemaakt en de planten had water gegeven. Op een gegeven moment liep ik langs Modehuis Moerbeek en toen vroeg Ruud Hamer - inmiddels overleden - of ik daar wilde werken. Ik heb er nog tien jaar met veel plezier gewerkt."
Het echtpaar vertelde dinsdag uitgebreid burgemeester Uitdehaag over van alles wat ze hebben meegemaakt in hun lange leven. Hoe de heer Ploeger gewond raakte tijdens een bombardement in Utrecht tijdens de Tweede Wereldoorlog en hoe die beelden nog steeds terugkomen. Maar ook over leuke dingen, zoals de vakantie met de vouwwagen naar de Noordkaap.
"De tijden zijn natuurlijk enorm veranderd. Toen we nog in een piepklein huisje aan de Witte Kruislaan woonden, hadden we geen stromend water en geen toilet. Daar werd ons eerste kind geboren. Ik heb nog altijd diep respect voor de kraamhulp", besluit mevrouw Ploeger.