Lopend vuurtje
Terug naar verleden
Wanneer ik naar mijn vader kijk en zie hoe hij het doet ben ik trots. Trots om te zien hoe actief hij is, gezien zijn leeftijd. Hij loopt nog drie keer in de week hard, staat twee keer in de week op de tennisbaan, doet zo veel mogelijk de dingen op de fiets en hij loopt vier keer per dag een rondje met de hond. Dat rondje zoals hij het noemt neemt vaak meer dan een half uur in beslag.
Als ik dit dan vergelijk met vroeger, nou vroeger, mijn oma werd vierenzeventig, die was echt oud. Grijs haar, waggelend over straat met een stok of met een rollator, kleine stukjes zoals van Jan Dirksoord naar de supermarkt was elke keer weer een behoorlijke opgave en dat nam heel veel tijd in beslag. Bijzonder toch hoe dat per persoon toch heel anders kan uitpakken. Zoveel mensen zoveel verschillen zijn er ook in het ouder worden. Echter doen we allemaal op een gegeven moment het zelfde. We kijken terug, terug naar waar we vandaan komen, wat we hebben gedaan, wat we hebben meegemaakt, wat onze dromen waren.
Mooi dat het kan, herinneringen ophalen, alleen of met vrienden, familie, kinderen, kleinkinderen. Vertellen over hoe het vroeger was… Ja maar vroeger was het toch echt heel anders, beter misschien of juist niet. De ontwikkelingen zoals de communicatie is aan de ene kant heel goed geweest, we hebben internet, mobiele telefoon, we weten binnen een seconde wat er aan de andere kant van de wereld is gebeurd. Aan de andere kant slaan we er ook wel eens in door, iedereen whats-appt elkaar, normaal praten met elkaar of elkaar gewoon bellen is er vaak niet eens meer bij.
Echter wat als het verleden er niet meer is? Wat als de stukjes herinnering langzaam verdwijnen en er geleidelijk gaten ontstaan in het herkennen van, kinderen, kleinkinderen en partner. Dan worden gesprekken niet meer de herinneringen maar praten over het weer, het voorstellen terwijl we elkaar al jaren liefhebben. De haren grijs, de blik vertroebelt, gesprekken als los zand dat door je vingers glipt, ongrijpbaar.
We zien de mensen niet veel meer buiten want ze vormen een gevaar, raken de weg kwijt, weten niet waarheen. Soms gaan ze met de familie mee, een rondje naar het park of naar Bakker Timmer voor een taartje of een koek. We zien ze niet veel maar het worden er steeds meer. Volgens de statistiek is over vijftien jaar tweeëntwintig procent van de Texelaars boven de vijfenzeventig jaar oud. 8% van de mensen boven de 65 jaar heeft dementie. - Ruim 25% van de mensen boven de 80 jaar heeft dementie. - Ruim 40% van de mensen boven de 90 jaar heeft dementie.
Dit betekent dus een enorme uitdaging voor de zorg, mantelzorgers en bewoners van ons mooie eiland. Want we zullen deze mensen steeds vaker individueel tegenkomen. Signaleer ze, help ze, begeleid ze waar nodig, vraag of u ze ergens mee kan helpen wanneer u iemand tegenkomt die zoekende is. Want zoekende zijn ze, naar zichzelf, hun huis, de weg, familie, vrienden, hun herinnering.
Grijs,
Scherpe blik,
Herinneringen zijn verdwenen,
Wie ik vroeger was?
Vergeten.
Robert Bakker