In Memoriam
Piet "Smul" Huizinga
Piet Smul. Veel stamgasten dachten dat het zijn achternaam was en hadden geen idee dat de horecaman die samen met zijn broer Jan en vrouw het horecabedrijf aan de Binnenburg uitbaatte in werkelijkheid Huizinga heette.
De tweede generatie in het familiebedrijf dat Joop en Aleide Huizinga en hun Duw als cafetaria De Smulpot begonnen. Een jaar nadat ze er begonnen waren, schafte de famillie een rijdende patatwagen aan. Die stond eerst op de haven van Oudeschild, en verhuisde na de aanleg van de huidige veerhaven naar 't Horntje. Piet zwaaide daar op zijn vijftiende al de scepter, broer Jan hielp na schooltijd. Het was de tijd van wachttijden van twaalf tot vijftien uur. Sommigen kwamen wel drie keer patat eten.
In 1968 namen de broers het bedrijf over van hun ouders. Piet was 19, Jan 17. Ze verbouwden het cafetaria tot café annex patatkiosk en veranderden de naam in Smullies Bar. De patatwagen en ijscowagen verdwenen. In 1973 kochten ze het pand naast het café.
Er verrees een compleet nieuw gebouw, met modern front, met daarachter een bar-discotheek. Boven kwamen acht eenvoudige hotelkamers. De discotheek liep als een trein. Het was de tijd dat jongeren vroeg uitgingen, om negen uur 's avonds was er vaak geen kruk meer te bemachtigen. Een trouw publiek, voor sommigen zelfs meer een tweede huis. Maar toen in de loop der jaren het publiek steeds jonger werd, en de Huizinga's het leeftijdsverschil met de klanten te groot werd, grepen besloten ze zich op het iets oudere publiek te gaan richten.
Piet had van de broers de meeste "feeling" voor het meer "sociale" werk achter de bar, terwijl Jan zich verder culinair ontplooide. Het bedrijf werd in 1979 gesplitst in een bruin café en bistro, de voorloper van het eetcafé. De laagdrempelige aanpak sloeg aan, de kaart werd uitgebreid en het eetgedeelte steeds drukker. Ook het hotel werd verder ontwikkeld.
Zwarte bladzijde vormde de grove mishandeling waar Piet "Smul" in november 1997 op zijn 51ste het slachtoffer van werd. In de Kantoorstraat werd hij rond sluitingstijd op beestachtige wijze gemolesteerd door twee 21-jarige Texelaars, die zich hadden gestoord aan een opmerking over hun gedrag. Zelfs toen hij bewusteloos op de grond lag, gingen ze door met schoppen. Huizinga kon het navertellen, maar zijn herstel duurde lang. "Ik heb het absoluut niet zien aankomen", vertelde hij later.
De Texelse gemeenschap reageerde met afschuw. Meer dan 200 kaarten, 55 bloemstukken en 9 fruitkaarten getuigden van grote betrokkenheid, horecaondernemers ondertekenden een petitie waarin de twee daders de toegang tot hun zaken voor onbepaalde tijd werd ontzegd.
Hij vond onder meer troost in zijn hobby: siervogels. "Voor de gould amadines, Australische prachtvinken, is het nu tijd om te broeien", vertelde hij. Na verloop van tijd kon hij zijn werk achter de bar weer oppakken. "Ik heb dertig jaar met plezier gewerkt en wil het ook goed afsluiten." Fysiek herstelde hij weliswaar redelijk, maar het vuur was er uit. Plannen om het bedrijf over te dragen werden versneld. In 2002 deden Piet, Jan en zijn vrouw De Smul over aan Dave, hun zoon.
Piet Huizinga overleed op 18 februari op 72-jarige leeftijd.