De kant langs
Texel reist mee
Waar je ook bent, als het woord Texel valt, geeft dat vaak bijzondere reacties. Zoals toen ik enkele weken geleden op de Oosterenrijkse Weissensee aan het schaatsen was. De man die naast mij kwam rijden stelde zich voor als Pieter. Lid van een schaatsclub uit Almere. Waar ik vandaan kwam? "Van Texel? Dan ken je vast wel je de families Boon en Duinker?" Doorvragend bleek zijn echtgenote kleindochter te zijn van Gijsbert Johannes Duinker, die met zijn broer Johannes Marinus Duinker van 1927 tot 1945 de Texelse Courant uitgaf, drukte en schreef. Haar vader drukte in de oorlog ook pamfletten voor de Binnenlandse Strijdkrachten (BS). Ik hoop over die oorlogsjaren binnenkort met zijn schoonmoeder te spreken.
Wat is de wereld toch klein. Pieter vertelde al schaatsend ook over Lange Willem Boon, vroeger aannemer op Texel en de schoonvader van zijn schoonmoeder Hannie Duinker. Boon had de gewoonte om bij bouwwerken gedichten in te metselen, die hij schreef met zijn voegspijker. Eentje hangt er in het Schapenmuseum bij Wezenspyk, meeverhuisd met de restanten van de boet uit De Mars.
We vervolgden onze wintersportvakanties op de ski's. Toen op de piste duidelijk werd dat ik van Texel kwam, borrelden ook bij dit groepje volop herinneringen aan het eiland boven. Ditmaal bij René Zandvliet. Een Noord-Hollander die bij de politie had gewerkt en in de jaren tachtig 's zomers op het eiland werd gedetacheerd. De één na de andere anekdote kwam voorbij. Over hoe hij was ingekwartierd bij Hotel Tatenhove, hoe hij als agent kort na aankomst het eerste "wrak van de weg" haalde. Kennelijk een toevalstreffer, want zodra Texelaars er lucht van kregen dat de verkeerspolitie op het eiland was gearriveerd, parkeerde menigeen het oude schroot een zomertje in de schuur. René had zelfs een plakboek over zijn avonturen op Texel bijgehouden. Het knipsel komt uit een interview uit 1989.
Ik maakte ook kennis met de Duitse Irka und Axel. Toen ik hen over Texel vertelde, spitste hij zijn oren. Hij was visliefhebber en vertelde hoe hij in een restaurant in Dresden heerlijke vis had gegeten. "Vis van Texel!" Dat had de chefkok hem zelf verteld. Zelfs dat de groothandel elke dag verse Noordzeevis haalt van het eiland Texel. Ik vertelde trots over onze vissersvloot, maar kon mij niet voorstellen dat er elke dag een auto vanuit Duitsland naar Texel rijdt om hier vis op te halen. Dat bracht Axel ook aan het twijfelen. Ter controle bezocht hij direct na terugkeer in Dresden het betreffende restaurant en bracht mij per mail verslag uit. De manager had bevestigd dat geserveerde Noordzeevis elke dag vers uit Nederland wordt gehaald, vis die onder andere wordt aangeleverd door Texelse vissers. Toch mooi om te horen dat het ook bij onze oosterburen in de smaak valt. Het zou me niet verbazen als Axel en Irka hier nog wel eens een visje komen eten.
Gerard@texelsecourant.nl
Naschrift:
Jan Koolhof reageerde op het stukje over de benzineprijzen: "Zondag waren wij aan de overkant en hebben onze tank gevuld bij Kiefte in Julianadorp. Voor een liter betaalden we €1,499 . Het verschil aan literprijs en de hoeveelheid betekende dat we de prijs van onze bootkaart grotendeels vergoed kregen."
En Jan Bakker (de oud-schoolmeester) over het stukje "CO2": "Je criticasters maken zich zorgen over de uitstoot van de auto's die grond vervoeren t.b.v. het project Waalenburg. Zouden zij ook bezorgd zijn over de jaarlijkse uitstoot door autocrossen, motorcrossen, de vliegfeesten, de toename van het autoverkeer, het methaangas van runderen, de matig bezette Hopperbusjes? Als de Waalenburger vrachtauto's zuivere lucht zouden uitblazen zouden ze nog tegen dit natuurprojekt zijn."