Anders bekeken...
Vergeet mij niet...
We zitten in de bergen, liever gezegd we glijden over de sneeuw in de bergen, een dik pak sneeuw ligt als een grote witte deken over het landschap en tovert alles om. Het bos met dennenbomen is net een sprookjesbos, als we skiën veranderen we in witte Eskimo's op de piste. We genieten volop, ook al kraken de ski-jacks van de vrieskou.
"Waar is mijn Craft-shirt", vraagt manlief als hij in de kast zoekt naar een degelijk warm hemd. "Oei, vergeten", zeg ik tegen hem en tracht iets anders gelijkend op te snorren in den vreemde. Het Craft-shirt zit bij de wielerspullen. Stom, nooit aan gedacht. Ik overhandig hem een v-hals T-shirt van mezelf. Eerlijk gezegd had ik ook niet gedacht dat het zo koud zou worden.
We vergeten wel eens wat, zeer zeker. Deze week kocht ik speldjes met vergeet-mij-nietjes. Stichting Alzheimer heeft een mooie actie op touw gezet om solidariteit met de demente mens te laten blijken. In Nederland zijn 270.000 demente mensen, waarvan 12.000 onder de 65 jaar. Er zijn 52 afdelingen met 370 vrijwilligers die veel goed werk doen in de Alzheimercafés.
Na kanker en hart- en vaatziekten is het de meest voorkomende doodsoorzaak in Nederland. De ziekte van Alzheimer vormt daarvan 70 procent. Voor 2040 wordt er een stijging verwacht naar een half miljoen. Dat is nogal wat.
Met liefde kocht ik de speldjes, ze hebben het geld hard nodig. En als u wordt benaderd: schroom niet. Vaak kan men niet zonder hulp in de thuissituatie, velen worden na achteruitgang ook opgenomen. Alle financiële bijdragen zijn zeer welkom.
De patiënten gaan achteruit in de jaren, hebben geen besef meer van tijd en plaats. Voor de mantelzorger vaak een verlies in het leven zelf. Een verdrietig afscheid, een zware last te dragen. Diep respect voor de zorg die deze taak op zich neemt: naar buiten gaat wandelen, muziek maakt en ook nog vrolijke mooie momenten weet te pakken.
Vergeet-mij-niet is een mooi blauw bloemetje, dat zich uitzaait als een deken in de tuin, en vast niet misstaat op uw blouse of shirt. "Dit ding is veuls te kort", moppert manlief als hij mijn shirt aan heeft getrokken. Ik kijk omhoog en schiet in de lach.
Een blote navel prijkt boven zijn skibroek en uit de diepe v-hals springt een partij borstharen. "Aan jou heb ik wat", bromt hij en loopt weg. Ik voel me schuldig maar kan het lachen niet meer inhouden. De fleecetrui gaat over het grote lijf heen en het lange ski-jack verbergt de grap. Als we boven uit de lift stappen is alles vergeten, we lachen, genieten en glijden weer tussen wanden van witte sneeuw en wanen ons in een andere wereld.......
Jozien