Achter de schermen
Vrijheid columnisten
Vier telefoontjes afgelopen weekend. Boze lezers. De cartoon die wij plaatsten over het vertrek van de wethouder viel niet bij iedereen in goede aarde. Niet zozeer dat er geïnsinueerd werd dat scheidend wethouder Sander van Knippenberg na acht maanden wethouderschap zou gaan profiteren van zijn wachtgeld. Het feit dat de cartoon over de rug van zijn dochter ging en de manier waarop dochterlief was getekend, stuitte mensen tegen de borst.
Ook op de redactie hadden we donderdag onze twijfels over het wel of niet plaatsen van de cartoon. Persoonlijk vond ik hem makkelijk en absoluut niet stijlvol. Aan de andere kant schrijf ik zelf ook wel eens dingen die anderen weer niet smaakvol vinden. Ik heb er donderdag even niet bij stilgestaan dat Sander een adoptiekind heeft. Dat realiseerde ik mij pas terdege toen iemand de cartoon ook nog een racistisch noemde. Gelukkig vind ik de manier van tekenen niet, maar ik verdenk onze cartoonist ook weer niet van racisme.
Het is soms best een lastige kwestie. Wat plaats je wel en wat plaats je niet? En in hoeverre bemoeit de redactie zich met de inhoud van de columns en cartoons? Het liefst laat ik de inhoud helemaal aan de columnisten zelf. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed en ik houd er zelf ook niet van als mensen mij daarin beperken. Als ik echt slordige onjuistheden zie, geef ik dat wel eens aan. Toch zat het plaatsen van deze cartoon mezelf al niet lekker. Na wikken en wegen toch geplaatst. Het is te makkelijk om nu de cartoonist af te branden. Als redactie hebben we namelijk besloten de tekening te plaatsen. Ik weet nog steeds niet wat ik een volgende keer zou doen, maar het geeft stof tot nadenken.
Dat er kritiek wordt geleverd op het besluit mag. Het gaat om gemeenschapsgeld en dus is het een terechte vraag. Aan de andere kant is het gezin het belangrijkste in iemands leven en daarom snap ik de keuze van Sander absoluut. En wie zegt dat hij wachtgeld gaat opeisen? De man is intelligent genoeg om snel een andere baan te vinden. Ik snap de kritische tekening, maar had het kind buiten beschouwing gelaten. Een ander lastig punt is de anonimiteit van de columnisten. Het is regelmatig onderwerp van gesprek op de redactie. In veel gevallen is het geen probleem, zodra je op de man gaat spelen wordt dat anders. Het is de reden dat wij als redactie bijvoorbeeld besloten dat mijn blogs niet langer onder pseudoniem werden geschreven. Het is een eerlijker gevecht wanneer je je tegenstander kent.
De meeste columns gaan over het algemeen belang en hierin maakt het niet zoveel uit dat men niet weet wie de schrijver is. Toch pleit ik zelf voor wat ze in de politiek een uitsterfregeling noemen. Bij toekomstige columnisten heeft het mijn absolute voorkeur om dit onder eigen naam te doen. Dan weet de lezer ook met wie hij in gesprek is. Dit betekent niet dat we de samenwerking met Jozien, Josephine of Woelmuis beëindigen wat mij betreft. Ik vind het leuke content voor de krant en de samenwerking is destijds op basis van deze afspraak gemaakt. Ik vond deze tekening wat ongelukkig, maar ik heb hem zelf geplaatst. Columns en cartoons mogen schuren, mogen reacties opwekken, maar het is wel aan de schrijvers om hier zorgvuldig en weloverwogen mee om te gaan.
Job Schepers