De kant langs
Punt of Fame
Simon Dros heeft we gelijk. Het is zonde dat Annie ermee is gestopt. Wat ze in haar kop had, had ze niet in haar kont. Ik schrijf hád, want ja, Annie is verdwenen. Jammer, want ik mocht haar wel. Net als Gerard, haar geestelijke vader. Dat komt niet alleen doordat we dezelfde voornaam hebben, al scheelt dat natuurlijk wel.
Behalve die wekelijkse stukkies, wat ik altijd een hele prestatie heb gevonden en waarvan ik dacht: waar haalt ie het vandaan?, ken ik Gerard ook van andere dingen. Als een betrokken Texelaar, begaan met eilandgenoten en met een gezonde argwaan tegen de autoriteiten. Niet te beroerd om in actie te komen. Toen hem jaren geleden ter ore kwam dat er allerlei gif uit de oude vuilnisbelt in het slootwater lekte en dat er ondanks allerlei schone beloften en onderzoeken, niets aan werd gedaan, kwam hij in actie. Hij organiseerde bovenop deze afvalberg een bijeenkomst, met de veelzeggende naam Droevenement. Het afval ligt er nog steeds, maar er zijn wel maatregelen getroffen waarvan we maar moeten hopen dat het iets oplost.
Gerard raakte er nadien een tijdje tussenuit toen hij ernstig ziek werd en zelfs op het randje zweefde. Maar onkruid vergaat niet, hij kwam er weer bovenop. "U moet zich maar op het ergste voorbereiden", kreeg zijn vrouw Carrie toen te horen, toen haar partner Gerard Vélu maandenlang ernstig ziek op de intensive care had gelegen. Gerard: "Wat ze bedoelden te zeggen was dat ik binnenkort weer thuis zou komen."
Een staaltje typisch Haagse humor van Gerard, die over zijn ziekte en herstel het boekje "Team Vélu heeft gewonnen" schreef. Ze zijn trouwens nog te koop, de opbrengst doneert hij aan de Stichting Ambulancewens.
Zo'n mens verdient een standbeeld, of tenminste Annie. Bovenop de dijk, zodat Gerard er vanaf zijn inspiratiebankje voor zijn huis aan de De Ruijterstraat naar kan kijken. In Oudeschild is dat idee trouwens met gemengde gevoelens ontvangen. "Dan weet ik er nog wel een paar." Natuurlijk Denise, de trots van Oudeschild, al fietsend vereeuwigd op de diek. Of Jan Boom, ooit stamvader van die kleurrijke Boomen in het vissersdorp, als rots in de branding. Dirk Schagen, Texels enige windenergie-ondernemer, die op zijn oude dag ook nog de halve marathon loopt. Of Jan Hoep, wiens geiten de dijk zo mooi houden. In dat rijtje kan ik natuurlijk niet om mijn collega's Ed Witte en Cobie Daalder uit Skil heen, al is het maar om de sfeer op het werk goed te houden.
Afijn, ik denk dat het met dat standbeeld van Annie niets gaat worden. Maar wellicht kan haar naam of afbeelding en misschien die van andere prominente of bijzondere Ouweskillers een plekje krijgen op of rond de Witte Punt. Skils Eigen Punt of Fame.