Ik zoek mijn bril, wil graag de krant lezen bij de koffie. Maar ja, waar heb ik hem gelaten? Het wordt nu echt tijd dat ik een stel touwtjes koop en dat ding om mijn nek hang. Ik moet lachen, in de badkamer zie ik dat ik hem op mijn hoofd heb staan.
Fijn als je om jezelf kunt lachen! Heerlijk!! Ik moest ook lachen om de cartoon van alle journalisten/schrijvers in de krant. U heeft vast de halve pagina vol wel gezien met de jaarwisseling. De touwtjes in andere handen. De echte kapitein met de hoed, de gevouwen krant als boot staat volgens mij in het midden. De touwtjes zijn echter in de handen van de fokkematen, want zo gaat het toch in het echt? De zeilen naar stuurboord, over rechts, wordt er winst gemaakt? Of is bakboord beter? Zijn we toch wat aan de linkse kant sociaal georiënteerd? Staan ze strak de zeilen? Gaan we goed schuin? Of geven we wat ruimte in het varen, het reilen zeilen op ons eiland?
Weten we iets van stroming? Van wind? Wat doet de eilandelijke deviatie met onze koers? Luisteren we naar de kapitein of nemen we eigen verantwoordelijkheid. Gistermiddag kwam de jongste zoon met zijn vriendin Nieuwjaar wensen. "Ma ik blijf niet lang, Toon en ik willen kiten bij de vuurtoren, het waait lekker..!" "Geeft niks, een goed begin in het nieuwe jaar, heerlijk." En toen de visite weg was stapten we ook in de auto om bij de vuurtoren het mooie schouwspel te zien, en foto's te maken. Het zeewater tot aan de voet van de vuurtoren, en de mannen scherend over de golven.
De harde wind nam toe, ze sprongen meters in de lucht, de sterke knapen bedienden de touwen zo goed mogelijk, maar ik zag wel dat het flink tekeer ging. We liepen om de vuurtoren heen en er kwam een donkere lucht aanzetten. In een bui zit altijd een hoop wind, dacht ik een moment, als dat maar goed gaat. Maar angst is een slechte begeleider, we liepen flink door en riepen Souwtje uit het water. Weer terug zag ik de grote rood/zwarte kite helemaal bovenop bij de vuurtoren. Zoonlief rennend in zijn wetsuit erachteraan, een Engelsman op knieën hielp hem.
Luisteren we naar de kapitein of nemen we verantwoordelijkheid
"Touwtje geknapt ma, niks loos" en daar ging het spul weer. Ik hoop dat we in het nieuwe jaar, als Tesselaar, geen angst maar moed als begeleider hebben in onze eigen tak van sport. Dat de touwtjes in onze handen, ook als ze eens knappen, de juiste koers aanhouden. Dat we tegen een golfje, een windstootje kunnen, dat we orders en hulp aannemen en rechtop als die stoere kerels, die vrienden, lachend, manoeuvrerend met de touwen recht door zee blijven gaan.