Frans Voskuil: geen kunst met een boodschap, vooral ambachtsman
Geen kunstenaar met een boodschap, dat liet hij aan anderen over. Frans Voskuil wilde dat zijn portretten, tekeningen, aquarellen en plastieken werden verkocht. Dat is zeker gelukt, zijn dieren- en ander portretten hangen over de hele wereld.
Voskuil werd geboren op een boerderij in De Bilt. Hij wilde zelf boer worden, maar dat zag zijn vader niet zitten. Hij kon goed tekenen en schilderen en volgde een kunstzinnige opleiding bij Academie Artibus, want een vak leren vond hij essentieel. In 1971 verruilde hij zijn Utrechtse flatje voor de rust en ruimte van Texel. Hij gaf een poosje les op de middelbare school, maar dat was niet zijn ding. Ook hield hij schildercursussen.
Voskuil groeide uit tot een artiest en grafisch ontwerper met een commerciële inslag. Het maakte hem niet uit of hij de duinen of het bos schilderde, het was hem even lief. Gelijk een ambachtsman stelde hij zijn talenten in dienst van de klant. Onder hen veel toeristen, die veel van zijn werken kochten.
Voskuil schilderde veel portretten, maar was zelf geen "mensenmens". Hij had meer op met dieren. Geen boer, wel een groot dierenliefhebber. Hij hield onder meer dwerggeiten, teckels, pony's, schapen, alpaca's, cavia's, konijnen en kippen. Hij wist ze vrij goed te fokken, twaalf pony's gingen naar het buitenland. Hij schilderde ook dieren. Die van hemzelf, maar ook veel dieren in opdracht. Zijn schilderijen vonden gretig aftrek en gingen alle kanten op, ze hangen in binnen- en buitenland aan de muur.
In 1974 verenigde zich hij met andere Texelse schilders, onder wie Harry Tielemans en Ad Blok van der Velden, in Artistiek Overleg Texel (AOT). Met als doel gezamenlijk tentoonstellingen te organiseren.
Eigenzinnig, eigenwijs en recht door zee, trefwoorden die van toepassing zijn op Voskuil. Toen Harry de Graaf in 1984 eens schreef dat "het overgrote deel van de eilandelijke kunstbroeders van het portretschilderen vrijwel niets terecht brengt", kwam Voskuil in actie. Hij organiseerde een portretconcours, waarbij de deelnemers ter plekke een portret van Harry schilderden. Een ludieke avond die de toenmalige TC-hoofdredacteur wel kon waarderen en die een bijzondere serie portretten van hem opleverde.
Voskuil bleef tekenen en schilderen, tot een terminale ziekte die drie jaar geleden bij hem werd geconstateerd het hem onmogelijk maakte. Hij overleed op 22 december op 78-jarige leeftijd.