Een streep er onder, het is goed zo
Welke waarde kun je als krant toevoegen?, is een vraag die hoofdredacteur Gerard Timmerman zich de afgelopen decennia regelmatig stelde. Er is nogal wat veranderd. Nu hij terugtreedt aan het eind van "kanteljaar" 2018 wat bespiegelingen.
Onze Lieve Heer die in een week tijd de aarde heeft gemaakt, of de wereld als resultaat van miljarden jaren evolutie. Het is maar waar je in gelooft of welke waarheid je aanhangt. Het resultaat is in ieder geval hetzelfde. Of was, want onze wereld is dit jaar volledig op de schop gegaan. Een armada van graafmachines, zandzuigers en ander materieel denderde rond en creëerde een nieuwe wereld.
Waalenburg, De Bol, de dijkversterking, de aanleg van de zandige dijk van Ceres en de PH-polder, Dorpzicht, grondophogingen langs de Kadijkweg, de Pontweg, bij Oudeschild en De Tuunen (waar het later weer naar beneden moest) en ik zal er vast wel een paar vergeten zijn. Spitten, graven, verplaatsen, storten en weer van voor af aan. Het bevestigt wat aannemer Nic Dros ooit zou hebben gezegd: "Grond leit nooit op de goeie plek."
Berusting
Veel Texelaars bezien het met argusogen. Zorgen over de ontwikkeling van natuurgebied die ten koste gaat van landschap en landbouw, klinken geregeld door in onze rubriek "Eiland van…" Ook op straat: "Is dat nou allemaal nodig?, "Nepnatuur", etc. Ik bespeur de laatste tijd ook enige mate van gewenning of berusting. In Oudeschild zijn er al mensen die voorzichtig opperen dat Ceres nieuwe stijl toch wel leuk wordt. Maar zo is het voorlopig wel genoeg.
Ik weet nog dat toen graafmachines in het verleden het Mokslootgebied, De Nederlanden, de Ploegelanden op hun kop zetten, dit spitwerk met argusogen werd gevolgd. Maar inmiddels weten we niet beter en genieten velen van deze "nieuwe natuur".
Spitwerk
Spitwerk, ik hou er wel van. Maar dan in het nieuws. Altijd wat te graven. Altijd en overal is hier wel wat aan de hand. Ik hou het meest van goed nieuws, maar als het minder is ga ik het niet uit de weg. Vorige week stond ik ook zelf in de krant, geen fakenieuws. 2018 is voor mij, zoals mijn oud-buurman Piet Daalder het ooit uitdrukte, een "kanteljaar". Het is inmiddels alweer oud nieuws dat ik per 1 januari stop als hoofdredacteur, maar als redacteur wel blijf spitten in het nieuws.
Ik hou het meest van goed nieuws, maar als het minder is ga ik het niet uit de weg
Bij de krant heb ik wel meer "kanteljaren" meegemaakt. Zoals de locatie. In 1990 als redacteur begonnen in een hokje op de zolder van de Warmoesstraat. Met Frans, Tessa, Harry, Margreet, Pip en Joop. De wandjes waren er zó dun, dat ik Frans in zijn kantoor ernaast op zijn toetsenbord kon horen rammelen.
Rijkdom
Dat we als redacteuren ook zelf foto's maken heb ik altijd als een rijkdom beschouwd. Maar ook uitdagend en spannend. Tegenwoordig druk je af en zie je op het scherm direct het resultaat. Voorheen moest je dat afwachten. Altijd een spannend moment als Pip na het ontwikkelen van de rolletjes met een sliert negatieven uit de donkere kamer kwam. We kozen de mooiste uit, waarna hij kon gaan afdrukken. Nadat die beneden van een raster waren voorzien, konden ze in de krant worden geplakt.
Krant opmeten
Dat gebeurde door drukkers als Ben Oostra en Antoon Goes, die onze stukjes en foto's 's morgens in elkaar plakten. Maar niet vóór eerst alle berichtjes achter elkaar waren gelegd en met een touwtje waren opgemeten, zodat we wisten hoeveel pagina's we hadden. Het paste nooit precies, er bleef altijd over of er was te kort. Dat belandde in de envelop "Overstand", voor de volgende krant.
Wel wat anders dan zoals we nu onze foto's en stukjes rechtstreeks in het digitale opmaaksysteem laten glijden en naar de diverse nieuwsplatforms sturen.
Verhuizingen
Van de kleine hokjes boven gingen we naar een royaal en luxe kantoor beneden. Om een jaar of tien verder te verhuizen naar de kantoortuin op het bedrijventerrein aan de Spinbaan. En inmiddels alweer jaren in het Polderhuis, op een mooie en centrale stek, in een pand met historie, passend bij de statuur van de krant die dit jaar 131 jaar bestaat.
Allround
Ook achter de schermen de nodige veranderingen. Van redacteur naar hoofdredacteur, collega's kwamen en gingen. Nu alweer vele jaren bij de redactie met het vaste team: Job, Jeroen en ik. Behoorlijk allround, we verslaan net zo makkelijk een raadsvergadering als een toneelavond, schoolvoetbal of de autocross. Totaal verschillend, maar die afwisseling houdt het werk leuk.
Ook veranderingen in het medialandschap. De komst van internet. We gingen mee in de vaart der volkeren. De Texelse Courant begon een website. Waarop het nieuws eerst twee keer in de week werd ververst, tegenwoordig zetten we om de paar uur nieuwe artikelen online. Twitter, Facebook, de nieuwsbrief en ander digitale platforms zijn erbij gekomen. Lezers kunnen zelf reageren, de lokale "twitterdemocratie" nam een hoge vlucht. En er kon worden gestemd op de wekelijkse poll.
De komst van de digitale snelweg, waar een ongeluk, brand of ander nieuwsfeit enkele ogenblikken later online gaat. Niet zonder gevolgen voor de papieren Texelse Courant. Als krant die twee keer in de week verschijnt, doe je onlinelezers geen plezier met berichten die ze al online hebben gelezen. Anderzijds is er ook een flinke categorie abonnees die het alleen bij de krant houdt. Die wil je die brand niet onthouden.
Waarde toevoegen
Welke waarde kun je als lokale krant toevoegen? Meer diepgang, relevante kwesties aansnijden, etc. Dat bracht onder meer de komst van het lokale opinieplatform TipTexel.nl, waarop lezers hun mening over allerlei onderwerpen kunnen geven. Een verrijking, aanmelden kan nog steeds. Van toegevoegde waarde ook KADO Texel, het Texelse kennisportaal dat ons meer inzicht geeft in wat onze gasten vinden.
Ook de concurrentie zat niet stil. Er wordt volop gevist in de Texelse nieuws- en advertentievijver. De digitale snelweg opent nieuwe mogelijkheden, waarvan het eind nog niet in zicht is. Maar gelukkig elke dinsdag en vrijdag gewoon de krant, de oeroude leus "Iedereen weet het als het staat in de Texelse Courant" geldt nog steeds.
Pijler
Wel veranderingen waardoor het "verdienmodel" waarop de Texelse Courant al meer dan honderd jaar was gestoeld, onder druk kwam te staan. Inkomsten uit advertenties zijn, naast het abonnementsgeld, een belangrijke pijler onder de krant. Niet alleen bij ons overigens, wereldwijd kregen kranten het moeilijk.
"Sufferdjes" zoals je die overal in Nederland had, raakten in problemen en werden opgedoekt. Zelfstandige abonneekranten die kwaliteit bieden, zoals de Texelse Courant, zijn bijna nog op één hand te tellen. Hier vanzelfsprekend, toch mogen we ons gelukkig prijzen, dat wij overeind zijn gebleven en dat Texel nog altijd over een lokaal nieuwsblad beschikt dat twee keer in de week uitkomt. Een krant waarin alles samen komt: nieuws, achtergrond, diepgang, lief en leed, noem het maar op. En wat de krant niet heeft gehaald, komt met Ouwe Sunderklaas wel voorbij…
Drukpers
De krant veranderde van vorm, grootte en kleur en na tientallen jaren aan de overkant gingen we weer zelf onze krant drukken. Terwijl wij onze laatst stukjes tikten hoorden we hoe een hal verder de pers werd aangezet en stapels bedrukt papier produceerde. Een prachtig proces, ik genoot ervan. Maar uiteindelijk niet vol te houden op Texel, het drukken gebeurt nu in Alkmaar.
Achter de schermen
Ook achter de schermen was en is de boel volop in beweging. Het bedrijf wisselde van eigenaar, nieuwe inzichten en organisatorische veranderingen. Een andere tijd met nieuwe uitdagingen. Zoals: hoe blijf je als kwaliteitskrant overeind in deze roerige tijden, een verbindende factor in een tijd van individualisering. Waakhond van je lokale democratie, informerend, agenderend, onderhoudend, kortom: een krant waar lezers twee keer in de week naar uitkijken en die van maatschappelijke betekenis is. Een krant die recht doet aan de lijfspreuk: Groen zwart - Texels in het hart.
Discussie
Een krant is altijd onderwerp van discussie, extern en intern. De uitgever redenerend vanuit zijn verantwoordelijkheid, ik als hoofdredacteur vanuit de mijne. De ene keer konden we elkaar vinden, de andere keer niet. Zo gaat dat. Streep er onder, het is goed zo.
Voortaan in een iets andere rol bij de krant blijf ik doen waar ik mij het gros van de tijd al mee bezig hield: journalistiek. Daar voel ik mij goed in thuis en dat wil ik nog een tijdje blijven doen. Genoeg spitwerk.
Ik dank iedereen die in de loop der jaren een bijdrage aan de krant heeft geleverd: columnisten, cartoonist Josephine, correspondenten, schrijvers van ingezonden brieven, tipgevers, fotografen, de corrector, bezorgers, collega's, mijn lief Anne Marie voor de support en u als lezer.
Ik wens mijn opvolger veel succes, iedereen een voorspoedig 2019 en veel leesplezier!
Gerard Timmerman