Neem jezelf niet te serieus, maar ander wel
"Wie is toch die Annie? ", was een vraag die redacteuren van deze krant regelmatig kregen. Sommigen vermoedden wel dat "zij" een man was, maar geen idee wie. Nu hij na 7,5 jaar stopt met de column "Ongezouten" mag zijn echte naam in de krant: Gerard Vélu.
Gerard Vélu werd ook zelf wel met zijn alter-ego geconfronteerd. "Bij de fysiotherapeut kwam Annie wel ter sprake. 'Dat taalgebruik, het moet een man zijn', zei iemand. Ik dacht bij mezelf: oké, een beetje rustiger aan de volgende keer." Eigenlijk zou Annie Harrie gaan heten, toen Gerard destijds columns ging schrijven voor deze krant. 'In Rotterdam (hij woonde voorheen in Den Haag) had je het cabaretduo Harrie en Annie. "Ik schreef onder de naam Harrie. Maar jullie hadden al een Harry die columns schreef. Toen is het Annie geworden. Ik vond haar een leuk type, een beetje een sloofje, maar laat haar ook wel grove uitspraken doen." Doorgaans met een kritische boodschap, maar verpakt met humor en woordspelingen. Tegendraads ook. "Ik probeerde Annie geen partij te laten kiezen, maar zowel links als rechts te triggeren. Lezers een boodschap mee te geven, maar dan wel een positief kritische."
Annie kan zich opwinden over allerlei zaken. Overheden en instanties moesten het menigmaal ontgelden in zijn columns. "Zoals die levensgrote oproep van de VVV: 'Kom naar vuurwerkvrij Texel'. Je zult met je hond op zoek naar rust maar een huisje boeken op een huizenpark waarvan de eigenaar om twaalf uur vrolijk een lading vuurwerk afsteekt. Dat soort volksverlakkerij maakt mij woedend. Annie heeft nooit opgeroepen tot burgerlijk verzet, maar soms zouden die gele hesjes wel goed zijn. Ze is van de straat. Als de vuilnisman staakt merken we daar nu eenmaal meer van dan wanneer het management het werk neerlegt."
Maar ook een vrouw met een groot hart, die het opneemt voor de ZZP´ers ("Zelfstandigen Zonder Pensioen"). Met als grootste ergernis mensen die over elkaar heen buitelen over van alles en nog wat. Terugkerend personnage is "manlief". Wat brommerig weggezet, in zijn luie stoel, lurkend aan zijn pijp.
De columnist maakt zich er niet met een Jantje van Leiden vanaf. "Ik ben er de hele week mee bezig, vanaf het moment dat de krant in de bus plopt tot ik de column opstuur. Ik lees alles: de krant, teletekst en probeer ook landelijke thema's naar Texel te vertalen. Soms had ik geen inspiratie. Af en toe werd ik er wanhopig van. "Ik heb nog niets", riep ik dan tegen Carrie (zijn vrouw). Maar het kwam altijd weer goed."
Valt hij straks niet in het bekende zwarte gat? "Ik vond het hartstikke leuk om te doen en het gaat me enorm aan het hart. De reden dat ik stop is dat jij stopt als hoofdredacteur. Ik ben solidair." Ondanks meerdere pogingen kan ook de aanstaande ex-hoofdredacteur de columnist niet op andere gedachten brengen. Ten slotte heeft de columnist nog een boodschap aan zijn lezers. "Neem jezelf niet te serieus, maar een ander wel."
