Ik zit met Floor op schoot, ze ruikt naar babyshampoo, donkere haartjes in de lucht, en ze lacht. Hier kan ik de hele dag wel naar kijken en praten. "Leuk he ma?", zegt zoonlief enthousiast. "Wat denk jij dat ze later gaat doen?"
Ik schiet in de lach, ze past op mijn onderarm en ze krijgt de borst. Ja gaat hij verder: "Misschien kan ze mooi schilderen, of zingen of misschien is ze gek van zwemmen..." Ik vind haar erg op moeder lijken, een mooi rond bolletje. Ja, alles kan. De wereld ligt voor haar open. Misschien is ze wel heel slim. Grappig hoe we associëren naar de genen, en de herkenbaarheid van de familie.
Deze week haalde een Chinese man het nieuws, hij had gemanipuleerd met DNA-materiaal en claimde dat de geboren tweeling geen HIV-besmetting meer zou kunnen krijgen. Dat is nogal wat bedenk ik als ik weer naar huis rij. Wat gaan we veranderen? En zijn we dan goed bezig? Dat is natuurlijk de volgende vraag.
Mijn moeder die niet sterk was in namen, noemde soms het hele rijtje voordat ze bij mij was. Dan dacht ik: wat maf, ik ben toch heel anders. Als we het over de toekomst hadden, gaf ze het antwoord: "je moet gaan doen waar je gelukkig van wordt."
De wereld ligt voor haar open, misschien is ze wel heel slim
Ik vond het toen maar vreemd en stippelde meer de toekomst met mijn vader uit, maar nu begrijp ik pas waarom ze dat zei. Ik roep ook allemaal namen, stom, maar waar. En als ik op de hond pas van de jongste, dan komen de poezen en hondennamen ook op een rij voorbij. De hond heeft niet dezelfde genen, maar verdikke wat lijkt die beagle op het baasje.
Niet te vermoeien wat een energie en een honger... Ik had het eerst niet door, maar Souwtje keek zeer beteuterd, in een oogwenk was haar bak verorberd. Grappig en mooi dat de aard ons onderscheidt, welke naam we ook geven. En wat we ook trachten naar onze hand te zetten.
Als ik om boodschappen ga zie ik Pim de Lugt van "Schilderwerken" de laatste hand leggen aan de wind- en dekveren in de straat. Het is bar opgeknapt en ik groet. Daar komt nog een hondenuitlaatster voorbij, ze heeft de hond voor het gemak maar los gedaan, maar is niet blij. Ik zie het aan haar gezicht. "Pim kom hier", roept ze. "Pim, nou moet je luisteren." De teckel is echter heerlijk eigenwijs. "Pimmetje, nu moet je toch echt bij me komen!", roept ze indringend als ze vlakbij de ladder is. Ik kijk omhoog en zie de schilder met een rood hoofd naar beneden kijken.
Ach ja, honden en namen en genen, we moeten de Sint maar om raad vragen.