Bart en Cobie: liefde op het eerste gezicht
Liefde op het eerste gezicht. Het overkwam Bart en Cobie Siemeling. Hij zat als marinier op de De Mok en ontmoette haar tijdens een avondje uit, toen zij naar een zangavondje ging. Dinsdag waren ze zestig jaar getrouwd.
Bart kwam uit het Drentse Hoogeveen en volgde een opleiding tot marinier. "Ik wilde naar Curacao, maar ze stuurden me naar Texel." Zo kwam hij op De Mok. Het ging er spartaans aan toe. "Bij een landingsoefening gingen we in volledige bepakking te water. Terug in de kazerne moesten we 's nachts onze natte kloffie weer aan en werden er weer op uit gestuurd. We voeren een eindje, de klep ging open en weer het strand op. We moesten niet zeuren. 'Je bent toch marinier!', zeiden ze dan. "Na voltooien van de opleiding werd ik weer naar Texel overgeplaatst. Tijdens mijn verblijf daar bij de vaste bemanning was mijn taak het kamp te voorzien van water. Er was nog geen waterleiding op De Mok, dat werd per boot aangevoerd uit Den Helder en werd in het haventje in een bak overgepompt. Mij taak was om dit naar de verblijven te pompen via een drukketel die onder de kombuis stond. Warm water was er niet, als je wilde douchen moest je je buitenhelm met koud water vullen en die over je hoofd legen. Vanwege de vele storingen werd ik vaak in de nacht opgeroepen omdat er geen water was. Daardoor liep ik geen wacht meer en kon ik elke avond naar Den Burg." Daar ontmoette hij zijn latere echtgenote, die toen nog Cobie van Sikkeleras heette. Zij: "Ik was onderweg naar de zangavond, voor mij de kans om er eens uit te zijn." Ze kwamen elkaar tegen: liefde op het eerste gezicht. "Bart zou me na de zangavond opwachten. Ik dacht: dat moet ik nog maar zien." Maar hij hield zich aan zijn afspraak. "Hij heeft me netjes thuisgebracht."
De liefde bleef en was de reden dat Bart op Texel bleef. "Ik heb een jaar op De Mok gezeten. Daarna kon ik bij loodgietersbedrijf Oele aan de slag. Het was de tijd van de aanleg van de waterleiding, werk zat. Ik heb daar tien jaar gewerkt." Op een dag, ik was op Stella Maris bij het kleuterschooltje van de nonnen net bezig met het plaatsen van kleuter wc potjes toen Cees Harting, dienstkringhoofd van Rijkswaterstaat (RWS), binnenstapte. "Ik heb gehoord dat je ander werk zoekt." Hij zocht iemand voor op kantoor. "Ik zocht inderdaad iets anders." Harting was getipt door Joop van Sikkeleras. Havenmeester en inmiddels de zwager van Siemeling. Bart: "Ik stapte naar Jan Oele en vertelde dat ik bij RWS aan het werk ging." Oele reageerde vol ongeloof, een loodgieter op kantoor, dat bestond niet. 'Met een week ben je terug.' Bart: "We spraken af dat als het niet lukte, ik drie weken de tijd had om terug te komen. Maar ik ben nooit terug geweest. Ik werd bij RWS administratief medewerker, maar ze noemden me daar juridisch medewerker. Ik maakte vergunningen voor gebruik van de haven, het strand en andere zaken. RWS hield toen zelf toezicht op het werk. Toen de eerste zandsuppletie begon, zochten ze toezichthouders. Normaal zat ik op kantoor, maar toen zat ik 's nachts in de keet op het strand met de mannen. Een mooie tijd."
Cobie runde thuis het huishouden en hun B&B (toen logies met ontbijt). "We verhuurden voor elf gulden per nacht. Op de kamer een bed en een wastafel. Dat was het zo ongeveer. Nu amper nog voor te stellen. Maar onze gasten waren tevreden en kwamen jaarlijks terug." Later ging Cobie aan de slag bij Schildersbedrijf Graaf. Tot zes uur 's avonds. De winkel sloot later dan het kantoor van haar man, die om vijf uur thuis was. Bart: "Zo heb ik leren koken. Als ik iets niet wist, dan belde ik Cobie even."