@txl
Texelaar
Het is alweer ver in september, Texel Culinair is net achter de rug en de scholen zijn alweer goed en wel begonnen. De echte drukte uit het hoogseizoen is eindelijk over. Het rustige, normale dagelijkse leven is weer begonnen. Het is echt wel even wennen om niet meer elke dag op Texel wakker te worden. Op de OSG is me altijd ingepeperd dat alles op de Universiteit een stuk drukker is en je veel meer moet doen. Het drong toen eigenlijk nooit echt tot me door, maar het is wel echt een wereld van verschil.
Van lange dagen op school zitten en elke dag met de fiets naar school naar hooguit een paar uur per dag op school en elke dag met de trein reizen. Van het rustige Texel naar het bruisende en altijd drukke Amsterdam. Van je moeder nog alles voor je kunnen laten doen naar op jezelf wonen. En eigenlijk bevalt dat best goed. Toch zijn er wel al momenten waarop ik even terug verlang naar het heerlijke Texel. Als ik weer eens lang moet wachten voor een rood stoplicht. Als de trein weer eens een keer vertraging heeft of net voor je neus wegrijdt. Of als ik gewoon weer eens zin heb even naar het strand te gaan. Wat dat betreft is Texel zo gek nog niet. Het blijft toch wel een beetje als echt thuis voelen. De wind weer lekker door je haren voelen waaien als je van de boot komt. Alle bekende gezichten weer eens zien. Alle bekende en vertrouwde plekjes weer eens zien.
Het leuke is ook dat vrijwel iedereen een beeld heeft bij Texel. Zo ook mijn mentor, die toen hij hoorde dat ik van Texel kwam meteen een promotiepraatje hield voor de internationale studenten dat ze echt een keer naar Texel moesten gaan. En elke keer de verbaasde reactie: "Kom je van Texel???", wat meteen een leuke gespreksopener is. In mijn hart blijf ik me dan toch trots Texelaar voelen.
Martin van der Vlist