Zaterdag hadden we onze trouwdag en gingen met de kinderen uit eten. Ik koos lamsbiefstuk. Deze week was in veel gezinnen lam het hoofdgerecht op tafel. Het was het grote feest van de moslimgemeenschap, oftewel het Offerfeest. Daarin wordt vaak het Lam, een jong schaap met zijn allen gedeeld. Het is een oud verhaal dat ook in de Bijbel beschreven is. Het is bij de Islam het gebruik dat een derde voor de naasten, een derde voor de vrienden en een derde voor de familie zelf is.
Een mooi gebruik wat door bijna een miljoen mensen in onze samenleving wordt nagestreefd. Hoe staan wij daar eigenlijk in? Zijn wij vrijgevig? Hoe groot is het offer wat wij jaarlijks, maandelijks, wekelijks geven?
Manlief gaat elke vrijdag met een emmer in de rondte met heerlijke vis, ik deel taart of bloemen. Maar hoe zit het met de daadwerkelijke offerbereidheid? Ik sprak deze week een collectante aan de deur. Zij vertelde dat de mensen tegenwoordig bijna geen kleingeld meer hebben. Er wordt zoveel met pinpassen gedaan en zij vroeg zich ook af of de bereidheid minder is geworden. We hebben het beter maar kunnen moeilijker delen.
Dat zou best kunnen. Ik weet nog dat een vroegere wiskundeleraar de helft van zijn salaris aan een goed doel gaf. Ik vond dat een groot offer, en ik denk dat je dat tegenwoordig niet meer tegenkomt. Of toch?
Deze week zwom er een man door de wateren van Friesland. Hij maakte een Elfstedentocht door het water en maakte door deze actie zeer veel los bij natuurlijk de Friezen, maar ook bij alle Nederlanders.
Deze reus zwom bijna non-stop 163 kilometer voor een goed doel. Door de nacht, langs de oevers Friese boeren met verlichte tractoren. Op de vele bruggen duizenden mensen om deze geweldige prestatie, zwaarder dan welke schaatstocht ooit, te aanschouwen en toe te juichen.
Deze sportman gaf het beste van zichzelf, hij deelde in zijn kracht in zijn naastenliefde nog veel meer dan dat derde deel. Deze held, ooit zelf tweemaal geveld door leukemie, zwom €3,5 miljoen bij elkaar voor Kankeronderzoek. Het sprak ons aan, wij gaven gul, het kwam heel dichtbij, want wie heeft geen vriend of familielid met deze akelige ziekte verloren?
Toen ik op schrijfcursus was in Frankrijk en wij onze gekozen boeken moesten laten zien, pakte ik het boek "Beter" uit mijn tas. Nico Dros keek vragend. Nee geen literatuur, maar wel een boek met daadkracht, met een persoonlijk verhaal van ziekte en zeer, en met het zwemmen als tegenhanger. Het verhaal dat hij uiteindelijk ons allemaal beterschap wenst.
Een voorbeeld voor de hele wereld. Welke religie dan ook. Hij bracht een offer en bracht ons daardoor op de been, wij gaven en brengen daardoor hopelijk vele zieken genezing.