Er komt een flinke doos met de post, ik heb twee ballonnen besteld. Om het Marsdiep over te steken is het nu verplicht om een speciale zwemboei om je middel te bevestigen. Ik hou niet van toeters en bellen in het water, ik ben ouderwets, alleen mijn zwembril die is heilig. Ik schrik van de felle roze apparaten, je moet ze opblazen en je kunt er ook iets in meenemen. "Reservebrilletje mam? Of iets te eten?", oppert dochterlief. Ik moet lachen, we lijken wel mal, maar ja, we hebben alles over voor dat mooie moment.
Als ik 's middags het strandslag op loop naar Paal 15, op weg naar een bruiloft en de woeste zee zie door de harde wind, geniet ik van het schouwspel van de golven. Mensen vanuit alle windstreken hebben ons eiland verkozen om het jawoord te geven. De mooiste dag uit hun leven willen ze graag aan ons strand beleven.
Vereniging Botterbehoud vierde dit jaar haar 50-jarig bestaan op de Visserijdagen van Enkhuizen. Een keur aan botters, aan cultureel erfgoed, sierde de oude haven. Vele liefhebbers keken hun ogen uit. In Friesland is de slag om het Skûtsjesilen. Tot vandaag de 17e Augustus wordt er gestreden om vooral de eer, en die ligt vandaag in Sneek. Er is een Skûtsjekoorts waar onze zwemverhoging maar een heel kleintje bij is. Alles wordt daar in het werk gesteld om de golven als eerste te bedwingen. Van vader op zoon, al vele generaties werd het stokje doorgegeven.
We zijn van oudsher een varende natie, gek op water, op golven, stroming en wat al niet meer. Omdat we erdoor omgeven worden? Omdat we altijd een strijd met het water hebben gehad? Omdat we in onze positie liggend aan het water logistiek in het voordeel zijn? Wat zou de oorsprong zijn van onze voorkeur? Onze liefde voor de zee. En ook om de liefde aan de zee te bezegelen met het jawoord.
Ik vraag het altijd als ik het voorgesprek heb met de mensen. Waarom komt u helemaal naar ons eiland met uw familie en vrienden? Vaak is de kiem gelegd in de jeugd. Kamperen op het eiland. Op bezoek bij opa en oma in de caravan op Loodsmansduin. Het zijn de fijne herinneringen die doen besluiten dat men terug wil komen voor het moment suprême. De zee is een oneindig fenomeen, net zo oneindig als de gouden ring aan de vinger.
Ons Gouden Boltje omringd door golven zal dit altijd blijven doen. Eb en vloed zullen altijd blijven. Die vaste waarden zijn misschien wel de magneten en de ankers van onze voorliefde. Als ik de roze ballon om heb en in de zee met de ploeg aan het zwemmen ben, merk ik eigenlijk niets van het ding. Ja af en toe tikt hij op mijn voeten , ik denk dat het dochterlief is en stop. Maar nee, zij zwemt links voor me en roept: "Kom op mam". Ik moet lachen, de stok is zomaar doorgegeven. En ik roep hard: "Ja" terug.